Апсолутно сум против децата да играат видео игри затоа што тие не прават ништо добро. Дури ни тие стратешките за кои многумина веруваат дека се добри за децата, тврди клиничкиот психолог д-р Влајко Пановиќ од соседна Србија.
Прво, имаме суви очи. Детето е принудено да гледа во екранот со широко отворени очи и притоа да не вклучува нешто што во психологијата се нарекува пасивно внимание. Имаме активно и пасивно внимание, а со тие игри софтверот е така дизајниран што е можно да се појавува изненадување на секој дел од екранот, па детето треба да контролира 17 инчи простор со широко отворени очи. Тоа значи дека за тоа време, не вклучувајќи го пасивното внимание, детето не мирува, не го обновува мозокот, туку троши огромна количина на ментална енергија.
Сега, им давам на децата предизвик: обидете се да земете страница од книга и да ја научите по еден час играње ваква игра. Ќе откриете дека ви треба двојно повеќе време од вообичаеното.
Што значи ова?
Тоа значи дека присилната концентрација на одредена содржина ја зголемува потрошувачката на ментална енергија, предизвикува замор и трошење на оние супстанции кои се одговорни за создавање записи во мозокот, т.е. меморија. Децата кои играат многу видео игри, морам да кажам, стануваат поглупави.
И она што родителите треба да го знаат е дека, играјќи ги овие игри, човекот се држи себеси во принудна состојба на континуиран и доброволен стрес.
Имено, во реалниот живот, кога се појавува опасност, нашата свест ја вклучува надбубрежната кора, која лачи хормони на стрес кои влегуваат во крвта и го подготвуваат телото за одбрана, за борба или за бекство. Тоа е неприродна состојба кога се мобилизира огромно количество енергија, а кога ќе помине, нивото на адреналин паѓа и човекот станува опуштен за да може да функционира.
Состојбата на стрес е и пријател и непријател. Тој е пријател затоа што нè предупредува на опасност и непријател ако опстојува и често се повторува. Тогаш се трошат ресурсите за адаптација, а последица е пад на расположението и можен пат до депресија. Бидејќи човекот се држи во состојба на доброволен, континуиран стрес, каде што ги троши сите тие ресурси за адаптација и затоа ја губи радоста и спонтаноста, тој бурно реагира дури и без причина и за ситници. Затоа ќе ги видите оние играчи на видео игри кои удираат по тастатурата, беснеат, им викаат на нивните родители дека влегле во нивната соба и дека ги прекинуваат.
Мој совет е да ги држите децата што подалеку од екранот. Купете им ролерки, велосипеди, носете ги на ливада. Избегнете ја оваа цивилизациска замка.
[…] Повеќе за ова прочитајте на порталот „Мајка и дете“. […]