Вашиот стил на родителство може да влијае на апсолутно сè – од самодовербата и физичкото здравје на детето до тоа како се однесува со другите. Затоа е важно да се осигурате дека начинот на кој го воспитувате вашето дете го поддржува неговиот раст и развој бидејќи начинот на кој комуницирате со него и како го дисциплинирате ќе влијае на него до крајот на неговиот живот.
Тоа вклучува разбирање, љубов, поддршка и охрабрување што родителот му ги дава на детето. Сепак, дисциплината и поставувањето граници не се помалку важни, бидејќи ова е исто така важен дел од растењето. Имајќи го ова на ум, експертите дошле до заклучок дека постојат четири различни стилови на воспитување, од кои секој на различен начин влијае на развојот на личноста на детето.
Авторитарен воспитен стил
Авторитарниот стил на родителство се смета и за строг стил на родителство и првенствено подразбира стил во кој родителите поставуваат високи очекувања и барања од детето, спроведувајќи строга контрола, а притоа не обезбедуваат доволно топлина и поддршка, според психолозите. Родителите се фокусирани на поставување на граници и правила и имаат тенденција да казнуваат во ситуации кога истите тие граници не се почитуваат.
Главната образовна цел на овој стил на воспитување е да го научи детето на самоконтрола и послушност кон авторитетот, а односот родител-дете се заснова, пред сѐ, на дисциплина. Истражувањата покажале дека децата кои растат во таква средина често стануваат повлечени, несигурни и често агресивни поради нискиот праг на толеранција.
Авторитативен воспитен стил
За разлика од авторитарното воспитување, кое првенствено се заснова на контрола, авторитативниот стил се смета за еден од најуспешните бидејќи подразбира целосно прифаќање на личноста на детето, вклученост во неговото воспитување, адаптирани контролни техники и соодветно обезбедување на автономија на детето.
Тоа се топли, грижливи и чувствителни родители кои вложуваат многу труд во емотивно исполнет однос со своето дете. Иако имаат цврста и разумна контрола врз воспитувањето на детето, тие инсистираат на зрело однесување и му даваат на детето доволно автономија. Во овој случај, родителите имаат реални очекувања од своите деца и се стабилни во управувањето со расположението, самодовербата и самоконтролата.
Тие се истрајни во учењето на нови родителски стратегии, секогаш подготвени да соработуваат, да го прифатат детето онакво какво што е и да го пренасочат вниманието кон неговите доблести, а во исто време го учат да ги прифаќа сопствените слабости.
Попустлив воспитен стил
Попустливиот стил на родителство подразбира емоционална топлина, но слаба контрола. Таквите родители често се претерано емоционално чувствителни, пружаат голема љубов, поддршка и емоционална топлина, но во исто време не поставуваат малку или речиси никакви барања.
Исто така, имаат слаба контрола без да поставуваат граници на однесувањето на детето, што во последниот случај може да заврши лошо бидејќи секое дете треба да ја знае границата. Иако нивните родители ги задоволуваат сите нивни барања, таквите деца често се несигурни и неснаодливи, импулсивни и имаат многу слаба самоконтрола кога наидуваат на ограничувања и неисполнување на нивните желби подоцна во животот.
Неангажиран воспитен стил
Незаинтересираните родители обично имаат многу малку знаење за тоа што прават нивните деца. Дома има многу малку правила, а децата не добиваат насоки, грижа и родителско внимание, барем не онолку колку што им е потребно за правилно да пораснат.
Родителите често се емоционално ладни и воздржани, незаинтересирани за активностите на детето и преокупирани со сопствените интереси. Исто така, овој образовен стил подразбира ретко изразување на родителска љубов, а децата кои растат во таква средина често се непослушни, повлечени, имаат ниска самодоверба и често се склони кон деликвентни облици на однесување, според психолозите.