Насилство, булинг, врсничко малтретирање – како и да го наречете – е растечки проблем во училиштата и пошироко. Иако знаеме дека проблемот никогаш не е лицето кое е малтретирано, туку насилникот (или оние околу нив, се разбира), постојат некои деца кои имаат поголема веројатност да бидат мета од другите. Тешко е да се објасни зошто со факти, но знаеме дека е вистина.
Експертот за родителство Хедер Џонсон рекла за NBC дека иако родителите имаат добри намери, тие често нудат совети кои ја промашуваат целта. Таа сподели стратегии кои им помагаат на родителите да ги заштитат своите деца од малтретирање. Меѓу другото, таа вели дека кажувањето на детето „само да си замине“ не е доволно. Тоа е добронамерен совет, но може да биде штетен.
– Она што всушност им го кажуваме е дека нема да ги научиме како да се справат со конфликти. Не ги учиме што да прават кога нешто е непријатно или како да се заложат за себе – вели таа.
На овој начин, ги учиме децата да бидат емпатични, што е во ред, но, вели Џонсон, не ги учиме како да не бидат жртви. Учењето на децата да бидат отпорни не значи дека нема да се соочат со насилство, се разбира. Тоа значи дека ќе бидат поспособни да се справат со него кога ќе се случи.
Исто така, треба да го промениме начинот на кој размислуваме за насилството. Насилството не е нешто што е „видливо“ или „драматично“. Кажувањето на истата нељубезна работа на дете одново и одново и изолирањето или отфрлањето секој ден е исто така насилство. Тоа е класично малтретирање, вели Џонсон.
Џонсон вели и дека насилниците бараат одредени предвидливи шеми кај оние што ќе ги „нападнат“, и таа сподели некои работи што насилниците несвесно најчесто ќе ги забележат:
Изолација
Неодлучност да се одговори
Непријатност
Неуспех во воспоставување контакт со очи
Избегнување на појавување пред сите
Откако ќе ги запознаеме овие шеми, можеме да ги спречиме, вели Џонсон, препорачувајќи дека е мудро да ги научиме децата како да ги прекинат овие шеми со практикување на самоуверено однесување – спротивното од она што ги „привлекува“ насилниците.
Еве некои однесувања што би можеле да ги одвратат насилниците:
Влегување во соба со високо крената глава
Воспоставување директен контакт со очи
Исправање на рамената наназад
Стоење исправено
Самоуверено и силно зборување
– Насилниците не го сакаат тоа. Тие бараат луѓе кои паѓаат во обрасци, а не ги прават тие работи – вели таа.
Овие работи може да се практикуваат секој ден, во семејството и пријателите, во ресторан, во библиотека… Ова можат да бидат можности за градење самодоверба и помагање во прекинувањето на шемите. А важна ставка е и пријателството, како и градењето отпорност.
– Тоа што некој ги злоставува не значи ништо за нив. Тие мора да ја имаат таа способност да се опорават – вели таа.