Повеќето деца денес се способни да учат многу брзо, дури и побрзо од постарите генерации. На пример, кога ќе им дадете во рацете некоја технологија, тие ја совладаат за краток временски период, за разлика од постарите генерации на кои им требаат неколку часа, денови или недели.
Дали сте размислувале за тоа како денешните генерации можат подобро и побрзо да прават некои други работи, но не сакаат да работат со раце или да сфатат како да го направат тоа?
Што ако родителите постепено ја одземале способноста на детето да биде независно?
Се прашувате како?
Родителот секој ден го придружува или го носи детето на училиште подолго отколку што треба. Пораката што му ја испраќате е дека тој не е способен само да оди или да размислува.
Развивате несамостојност и зависност од вас. Зошто?
Поради стравувањата дека нешто може да му се случи.
Родителот секојдневно ја проверува домашната задача, а понекогаш дури и му ја пишува на детето, потсетувајќи го да си ги исполни обврските.
Зарем не е подобро да се префрли одговорноста на грбот на детето затоа што училиштето е негова одговорност? Пораката што му ја испраќате на вашето дете со таква контрола е – мама ќе…. тато ќе…
Не морам јас, бидејќи еден од нив веќе ќе ме потсети или ќе го направи тоа наместо мене.
Развивате неодговорност кон исполнувањето на обврските. Зошто?
Поради преголемата грижа за иднината на детето, стравот дека нема да се запише во добро училиште и дека ќе заврши сиромашен.
Нема секогаш да бидете наоколу или да живеете вечно, па еден ден ќе мора да го направи тоа сам без вие да го потсетувате.
Не му давате на вашето дете обврски во домаќинството за да не троши време. Последица е тоа што детето не ги знае основните активности.
Пораката што ја испраќате со тоа што сте премногу заштитнички е стравот од последици, па подобро е да не направи нешто, за да не си направи нешто на себе. Затоа се вадат од сѐ каде што можат.
Со ова, воспитувате дете кое постојано бара вербални расправии за да не мора да го прави она што не му се прави.
Со текот на времето, детето е сѐ поуспешно во барањето аргументи за да не направи нешто.
Не му давајте на вашето дете премногу задачи за да не го оптоварувате.
Резултатот е премногу слободно време и наместо да го окупираат своето време и да се охрабруваат да размислуваат и да развијат креативност и трудољубивост, тие имаат премногу време и го трошат на ТВ, игри или за да ви кажат колку им е досадно.
Зошто родителот го прави ова?
За да не се оптоварува детето како што сте биле вие оптоварени како дете.
Но вие токму затоа сте го испекле занаетот.
Прекумерно заштитувајќи го детето, тоа нема да ги совлада основите за организирање на неговите обврски.
Родителот организира дружење со други деца.
Последица – детето премалку се дружи и зависи само од тоа кога ќе му се дозволи на родителот да организира дружење.
Некогаш децата излегуваа на улица и се дружеа.
Денес сѐ треба детално да се договори, а тоа е така што најчесто родителот се договара со родителот, па дури потоа децата се дружат час или два.
Зошто тој дел да не им се остави на децата? На почетокот, асистирајте малку, но подоцна пуштете ги.
Резултатот е дека вие сте повеќе оптоварени, а детето е помалку способно да се дружи.
Се глумат некои форми на пристојност за да не им се пречи на луѓето, а всушност доведуваат до отуѓување.
Она на што сакаме да ви обрнеме внимание е дека не можете да ја префрлите одговорноста само на децата кога родителите се тие кои преку своите погрешни постапки му испраќаат на детето пораки дека децата не се способни, тие им веруваат и повеќе или помалку сè им препуштаат на родителите.
Нема да им наштети ако им дозволите да работат. Тоа ќе ги научи многу.
И, конечно, приказната за пеперутката што требаше да излезе од својот кожурец.
Тоа го набљудувал еден човек од страна.
Во еден момент, малиот престанал да се бори за да излезе од кожурецот, а човекот со намера да му помогне, зел ножици и малку го пресекол кожурецот за полесно да излезе пеперутката. Пеперутката излегла многу полесно, но од тој момент секогаш имала проблеми со крилјата и со летањето, бидејќи пеперутките ги зајакнуваат крилјата кога тешко ќе излезат од кожурецот.
Оваа приказна нè учи дека понекогаш тешките животни процеси и околности имаат цел подоцна да можеме да полетаме со леснотија бидејќи тие имале задача да не зајакнат.
Понекогаш родителот, со најдобра намера да му ги олесни работите на детето, ги ослабува крилата на детето и детето поминува низ животот многу потешко.
Размислете малку за вашите постапки. Понекогаш помалку е повеќе.
Не работете за нив, научете ги да го користат целиот капацитет на нивните крилја.
Ќе ви бидат поблагодарни.
Не размислувајте и не работете за нив, оставете ги да размислуваат и да работат за да се снаоѓаат подобро. Ако не им оди добро, бидете тука за нив и научете ги да ја бараат вашата поддршка.
Текстот е од ТУКА.