Во последните години се чини дека поголем број деца со попреченост се вклучени во социјални и спортски активности.
Посебен предизвик е осумгодишното школување, каде овие деца се обидуваат да го совладаат материјалот како нивните врсници и да се дружат со другите деца.
Социолозите, дефектолозите и психолозите ја нагласуваат важноста на инклузијата, односно меѓусебното поврзување и дружење со врсниците.
Борба против предрасудите
Во пракса, не изгледа секогаш онака како што е замислено и има многу проблеми и недоразбирања.
Има предрасуди и кај родителите, децата и наставниците.
Јелена Радивојевиќ, стручен соработник на Спортското здружение на лица со попреченост во Белград (ССОСИБ), вели дека пред три години оваа организација започнала акција во белградските училишта со цел да го зголеми меѓусебното разбирање на децата.
Идејата се родила во 2020 година, а веќе следниот ден почнале да ја реализираат.
„Во училиштата има сѐ повеќе деца со попреченост.
Не се ретки примери кога инклузијата се сфаќа површно: важно е само дете со попреченост да биде примено на училиште, да е во училница со триесетина ученици и да седи со својот асистент и таму приказната завршува“, вели Јелена.
Ова беше причина ССОСИБ да формира тим и да се обиде да подобри и промени нешто.
Тие решиле да им помогнат на здравите деца подобро да ги разберат своите врсници со попреченост, без оглед на тоа каков вид се попреченостите, од аутизам до оние со оштетен слух или вид, правејќи одредени вежби за да добијат увид во животот на луѓето кои имаат проблем.
Јелена Радивојевиќ објаснува дека е важно да се поттикне сочувството кај децата.
„Мал број деца прифаќаат други деца со попреченост. Од искуство можам да кажам дека две-три деца во одделението ќе ги спомнуваат другите со попреченост, а деведесет проценти не ги забележуваат, ниту пак сакаат да си играат со нив“, вели таа.
Јелена и нејзиниот тим организираат работилници во училишната сала ставајќи ги во различни ситуации во кои се наоѓаат децата со попреченост.
Играат одбојка со седење, кошарка во инвалидска количка, учат со врзани очи да го поминат полигонот или играат топка со ограничено движење на рацете.
Учење преку игра
Јелена додава дека децата од прво до осмо одделение не сакаат теорија.
Учењето преку игра им е многу поблиско, интересно и забавно и дава добри резултати затоа што чувствуваат како е кога не гледаш и мораш да го поминеш полигонот или не можеш да одиш и да играш кошарка.
Тие им помагаат и на наставниците по физичко образование, а имаат и брошура за родителите за тоа како да го научат своето дете да прифаќа други деца со попреченост.
Оценувајќи ја состојбата со практиката во основните училишта, Јелена вели дека состојбата е повеќе лоша отколку добра, но дека има напредок.
Таа била сведок дека никој не сакал да му подаде рака на девојче со аутизам, иако на прв поглед не се разликувала од другите, а наставничката не реагирала на тоа.
Сепак, поголем број просветни работници реагираат како што треба.
Секоја добра идеја ќе има долгорочни ефекти врз заедницата и затоа секој во својот град треба да направи вакво нешто, но им требаат и финансии и капацитет, заклучува Јелена Радивојевиќ.
Бесплатна рекреација
Спортското здружение за лица со попреченост обезбедува шест дена во неделата и во текот на годината бесплатни спортски и рекреативни активности на базените и рекреативните центри во Белград – имено корективни програми за гимнастика и фитнес, атлетика и пливање, пинг-понг, фудбал, одбојка со седење, кошарка. во инвалидски колички, шах, стрелаштво, риболов, лизгање, јавање коњи, карате и теквондо, пикадо за слепи, куглање.
Рекреацијата се практикува преку различни нивоа на професионална работа, од тоа со почетници преку околу петнаесет спортски школи до работа со врвни спортисти.
Секој со попреченост може да стане член на ССОСИБ, доволно е да започне со испраќање е-пошта што се наоѓа на веб-страницата на организацијата и пополнување прашалник, со што се отвора можност за користење на спортски терени и базени на територијата на градот .
Текстот е од ТУКА.