Во Здравствен дом не прозива докторката и додава „може да влезе само еден родител“, на што мојот сопруг со носилка во која е нашето едномесечно бебе влегува во ординацијата.
„Но, само еден родител може“, повторува докторката, додека мојот сопруг ја затвора вратата од ординацијата, кимнувајќи со главата за да покаже дека ги разбира упатствата. Па, и тој е родител, нели?
Лошата звучна изолација ми дозволува да го слушнам разговорот кој продолжува во ординацијата, меѓу другото, прашањето на докторката „а дали сте сигурен дека нема да ја пуштите мајката да влезе? „Мајката знае подобро“. А можеби мајките навистина знаат подобро, но тоа не значи дека секогаш и сè треба да прават тие.
Го напуштив родилиштето со значителна предност пред мојот сопруг. Поминав неколку дена сама со бебето, освен што растеше во мене девет месеци и тоа што ја родив, ја држев во раце додека сè уште беше врзана за мојата утроба со папочната врвца и од тој ден сум нејзин извор на храна, течност и удобност. Мојата улога во животот на бебето е несомнена. Мајките се најважни, незаменливи, а што е со татковците? Која е нивната улога во животот на децата?
Во истиот ходник на Здравствениот дом во кој престојував, слушнав како една мајка се обидува да го натера своето дете да ја послуша, кажувајќи ја добро познатата реченица „да не ти го викнам татко ти!“.
Додека размислувам за нашите претходни месеци од животот во кои мојот сопруг менуваше повеќе пелени од мене, повеќе пати миеше какано газе, стерилизираше шишиња повеќе пати и беше единствениот што пеглаше пелени – не можам да замислам дека некогаш оваа или слична реченица ќе ја кажам заканувајќи му се детето со неговиот татко.
Во првите денови, ние двајца речиси се тркавме до креветчето кога ќе се слушнеше плачот на бебето, но со текот на времето решив да му ја предадам палката во сите активности во кои не бев потребна. Сега повеќе уживам во гласот на мојот сопруг кој кажува некои глупости со нежен глас за да го анимира бебето додека го пресоблекува, отколку јас да ја менувам.
Гледам како внимателно го брише по менувањето на пелената, следејќи ги упатствата на патронажните сестри имајќи предвид дека женските бебиња треба да се бришат од напред наназад. Повторно се вљубувам во него додека дува во неговите раце и ги трие обидувајќи се да ги загрее пред да ја допре сè уште чувствителната кожа на нашето дете.
Бидејќи решивме да го храниме бебето исклучиво со мајчино млеко, постојано сум потребна дома и кај бебето и може да биде тешко, особено навечер кога бебето се буди на секои три часа за да јаде. Затоа ние двајца се поделивме во ноќни смени – ја дојам во три часот наутро, а тој ја храни, со моето млеко во шише, во шест додека јас повторно не станам во девет.
Тој не може да ја дои, што значи дека често не може да ја утеши, но може да направи сè друго што можам и јас. Во родителството сме еднакви или барем се стремиме кон тоа.
„Прекрасно е да имаш сопруг кој толку многу ти помага“, коментира другата докторка додека мојот сопруг ја облекуваше нашата ќерка, а јас стоев на страна. Низ главата ми поминува еден твит: „Не е мое дете, наше е. И тој не помага, тој е татко“.
Не праќаат во соседната ординација да ја примиме вакцината, каде повторно важи правилото – само еден родител и мојот сопруг повторно влегува, а јас останувам пред врата, соочена со збунетите и осудувачки погледи на другите родители. Се чувствувам како неспособна мајка – сигурно нешто ми фали, па таткото мора да влезе со детето.
Тешко е да се застане на страна и да не се прави ништо, особено ако детето плаче во тој момент. Но, неопходно е, пред сè, поради нашите деца – нивното психолошко здравје, самодовербата, развојот на социјалните компетенции, да им дадеме простор на татковците да бидат родители – рамноправни учесници во воспитувањето на децата, а не само помагачи.
Текстот е од ТУКА.