Родителите често го сакаат најдоброто за своите деца, но понекогаш несвесно усвојуваат обрасци на однесување што можат да им остават долготрајни емоционални последици. Иако повеќето несоодветни навики се засноваат на добри намери, психолозите истакнуваат дека одредени форми на родителство можат да доведат до траума, особено ако се присутни во животот на детето во подолг временски период. Препознавањето на овие навики е првиот чекор кон поздрава врска и емоционално заздравување.
Омаловажување на емоциите на децата
Кога родителите постојано им велат на децата дека „претеруваат“, дека „не е ништо страшно“ или дека „нема причина за плачење“, децата можат да научат да ги потиснуваат своите емоции. Терапевтите предупредуваат дека овој пристап им испраќа порака на децата дека нивните чувства се неважни, што подоцна може да доведе до проблеми со емоционалното изразување и самодовербата.
Прекумерна контрола на секој аспект од животот на детето
Родителите кои се обидуваат да ги донесат сите одлуки за своето дете – од пријатели до хобија – можат несвесно да го задушат развојот на независноста. Психолозите истакнуваат дека таквата контрола може да доведе до анксиозност и несигурност на долг рок, бидејќи децата не ги учат да им веруваат на сопствените одлуки.
Условена љубов и пофалби
Кога родителите покажуваат љубов и признание само ако детето исполнува одредени критериуми (на пример, добри оценки, послушност), децата можат да развијат чувство дека не се достојни за љубов такви какви што се. Според експертите, ова може да создаде обрасци на перфекционизам и постојано барање на надворешно одобрување.
Споредување со другите
Родителите кои често го споредуваат своето дете со браќата и сестрите или со врсниците (на пример, „Зошто не можеш да бидеш како сестра ти?“) може ненамерно да ја оштетат самодовербата на своето дете. Терапевтите предупредуваат дека ваквите споредби создаваат чувство на инфериорност и можат да резултираат со долготраен комплекс на инфериорност.
Игнорирање на сопственото однесување како модел
Децата најмногу учат преку набљудување, а не преку зборови. Родителите кои бараат почит, трпение или искреност од своите деца, но самите не ги покажуваат овие вредности, испраќаат збунувачки пораки. Психолозите нагласуваат дека родителската автентичност е клучна – децата не слушаат што зборуваат нивните родители, туку гледаат што прават.
Начинот на кој родителите комуницираат и реагираат остава значаен белег, па затоа е важно да се препознаат и да се менуваат обрасците што можат да му наштетат на емоционалниот развој на детето.