Децата поминуваат многу време пред екрани, а родителите честопати посегнуваат по телефоните како по најлесно решение. Наместо да разговараат, да си играат или да споделуваат секојдневни моменти, децата се „туркаат“ кон екраните. Психијатарот проф. д-р Ивица Младеновиќ, гостин во емисија на српската телевизија Уна, поставува клучни прашања: во што всушност растат децата што постојано се свртени кон дигиталниот свет и што губат родителите кога го избираат телефонот наместо своето дете?
Децата што растат во таква средина учат дека вниманието, времето и присуството не се неопходни, туку опционални. Дигиталниот свет обезбедува забава и стимулација, но не може да ја замени емоционалната сигурност, емпатијата и вистинската комуникација што ги обезбедува присутниот родител, пишува „Јумама“.
Незрелите родители создаваат незрели деца
Проф. д-р Младеновиќ истакнува: „Незрелите родители создаваат незрели деца. Многу голем проблем е што родителите не постојат без своите профили на социјалните мрежи и мобилни телефони. Тие им даваат телефони на своите деца затоа што во спротивно би морале да се занимаваат со детето“.
Резултатот е генерација деца кои се неписмени во основните социјални вештини, но во исто време хиперзаштитени и нарцисоидни.
– На крајот, завршуваме со деца кои се премногу заштитени, нарцисоидни, примитивни, без поддршка и, за жал, таквата приказна нема светла иднина – нагласува Младеновиќ.
Телефонот не е замена за родителското време
Професорот во емисијата особено ја нагласува важноста на родителското присуство: „Единственото нешто што е поприфатливо за детето од мобилниот телефон е самиот родител, неговото време, внимание, интерес. Влегуваме во голема дилема дали родителот е подготвен да го одземе телефонот и да се понуди себеси“.
Токму ова присуство, вистинското внимание и времето поминато заедно го обликуваат карактерот на детето, емоционалната отпорност и социјалните вештини. Телефонот може да забавува, но не може да ја даде безбедноста, поддршката и емоционалната потпора што навистина му се потребни на детето.
Децата не растат во вакуум; тие се обликувани од нивните родители, нивното присуство и вредностите што ги пренесуваат. Кога телефонот го заменува времето за родителство, се губи основата за емоционална стабилност, социјална писменост и способност за емпатија. Присуството на возрасен, посветен родител е единствениот вистински „лек“ за генерациите што растат во свет на дигитална стимулација. Ако родителот не го одземе телефонот и не се даде себеси, децата остануваат изгубени помеѓу реалниот и виртуелниот свет, помеѓу површните односи и вистинските вредности.