Родителите на аутистичните бебиња различно комуницираат со нив пред формално да им биде дијагностициран аутизам, покажа едно истражување, сугерирајќи дека тие ги увидуваат потребите на децата.
Истражувачите од Универзитетот Емори, Центарот за аутизам Маркус и Детската здравствена заштита од Атланта открија дека начинот на кој возрасните социјално се ангажираат со доенчињата доаѓа пред да се препознаат првите знаци на аутизам.
Ова може да биде затоа што бебињата на кои подоцна им е дијагностицирана оваа состојба може да бараат поинакви типови на интеракции, а нивните старатели се прилагодуваат на нив, вели тимот.
„Истражувањата покажуваат дека старателите реагираат на социјалните знаци на нивните доенчиња на начини кои се добро темпирани и добро усогласени со потребите и способностите на бебињата“, изјавила за Newsweek авторката на студијата Сара Шулц, доцент на Катедрата за педијатрија на Универзитетот Емори.
„Нашата студија беше заснована на оваа премиса – дека бидејќи старателите се експерти за усогласување на нивното однесување со развојните способности на нивните доенчиња, разликите во однесувањето на старателите може да бидат индикативни за разликите во развојот на доенчињата.
Нарушувањата од аутистичниот спектар влијаат на социјалната интеракција и комуникација.
Тие погодуваат приближно едно од 36 деца во САД на возраст од осум години, според извештајот од 2020 година на американскиот Центар за контрола и превенција на болести (ЦДЦ).
За студијата, објавена во списанието Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences, тимот проучувал податоци од 163 парови родители и бебиња.
Тие гледале снимки од интеракции помеѓу родителот и детето направени во првите шест месеци од животот на доенчето.
Истражувачите барале разлики помеѓу бебињата на кои подоцна им бил дијагностициран аутизам и оние на кои не им бил дијагностициран аутизам.
Откриле дека родителите на аутистичните деца имаат тенденција да ги користат поздравите поретко, во споредба со родителите на невротипични бебиња.
Освен тоа, почнале да користат поздрави кога бебињата биле постари.
Од суштинско значење е тоа што истражувачите истакнуваат дека тоа не е знак дека родителите правеле нешто погрешно.
Напротив, тоа е веројатно знак дека родителите природно одговарале и реагирале на различните начини на кои нивните бебиња комуницирале со нив.
„Една многу важна точка што се надеваме дека ќе ја пренесеме е дека не ги толкуваме овие разлики во однесувањето на старателите во смисла на тоа дека придонесуваат на кој било начин за појавата на аутизам“, вели Шулц.
„Напротив, ние ги толкуваме овие наоди како одраз на извонредната способност на старателите да го прилагодат своето однесување за да одговорат на потребите и способностите на нивното бебе“.
На пример, родителот може разиграно да го имитира или да возвраќа на звуците на доенчето за да му даде до знаење на детето дека е можна комуникација напред-назад.
Шулц додал: „Потребни се идни истражувања за да се утврди точно кои знаци на доенчињата или разлики во однесувањето би можеле да доведат до забележаните разлики во однесувањето на старателите“.
Покрај тоа, студијата покажала дека социо-економскиот статус е фактор во начинот на кој родителите комуницираат со своите доенчиња.
Раното детство е критичен период за развој на мозокот, а претходните истражувања покажаа дека помалиот семеен приход е поврзан со разликите во структурата на мозокот и послабото сознание. Повисоките нивоа на стрес кај родителите како резултат на пониските примања, исто така, може да влијаат на социјалниот развој на новороденчето.
Истражувачите нагласуваат дека нивните наоди ја оправдуваат потребата за финансиска поддршка меѓу поширок опсег на ресурси за поддршка за родителите.