Синдромот на златно дете е многу чест кај семејните динамики со родители кои ги „лечат“ сопствените чувства на инфериорност со фаворизирање на „посебното“ дете (златно дете ) кое е таму за да ги реализира сите (свесни или несвесни) проекции и желби на родителите.
Ваквите деца стануваат „видени“ или „слушнати“ само кога ќе го постигнат успехот што нивните родители го очекуваат од нив и со текот на времето развиваат специфична внатрешна динамика со која преовладува модел на однесување – задоволување (people pleasing).
Меѓу другите особини, најчувствителната од сите што овие деца (подоцна, возрасни луѓе) ја развиваат е чувството на самодоверба исклучиво преку резултати. Затоа, кога резултатите се отсутни, чувството на идентитет, важност, па дури и вредност се губи.
Синдромот на златно дете се однесува на семејна динамика во која едно дете (доколку има браќа и сестри) или дете кое нема браќа и сестри е фаворизирано и идеализирано вербално и невербално од страна на родителите, на начин на кој се очекува од него/неа да биде совршено и успешно. СЕКОГАШ.
Овој синдром многу често се поврзува со родители со нарцистички тенденции, перфекционисти, кои имаат тенденција да фаворизираат дете чии успеси и достигнувања го тераат да се чувствува дека е исто така успешно и важно – со еден збор, одлични родители.
Златното дете, токму поради оваа атмосфера во растењето, развива:
страв од неуспех поради чувството на обврска и товар за одржување на имиџот на совршено дете;
задоволување како модел на однесување во однос на другите луѓе;
потреба од постојана надворешна валидација бидејќи тоа е сè што знаат („Јас сум добар само ако другите го гледаат тоа“)
неможност да ги препознаат сопствените потреби бидејќи континуирано ги задоволуваат потребите на другите.
Ова дополнително води до неразвиено чувство за себе (КОЈ/А СУМ ЈАС НАВИСТИНА?). Со исполнување на туѓите очекувања и барања, тие ги потиснуваат сопствените потреби, но најмногу своите емоции, па со текот на времето и во зрелоста се склони кон депресивни состојби поради неразвиени механизми за справување со АПСОЛУТНО НОРМАЛНИ животни периоди кои вклучуваат неуспеси и лоши резултати.
Овие деца, подоцнежни луѓе, се склони кон депресивни состојби и развивање лоша слика за себе (бидејќи е сосема природно периоди на добри и помалку добри резултати и ситуации да се менуваат во животот, што е неприфатливо за златното дете).
Исто така, потиснувањето на сопствените потреби и емоции со цел да се задоволат потребите на другите често создава зависни односи во подоцнежниот живот, бидејќи другите (родителите) отсекогаш „одлучувале“ за нив, а тоа се пренесува и на партнерските односи. Ова е само мал и во исто време најважен дел од описот на синдромот на златно дете.