Улогата на таткото во воспитувањето на детето е важна.
Балканскиот менталитет тоа го оправдува на поинакви начини.
Главните реченици се: Спиј сега додека можеш, нема да имаш време ни коса да измиеш, премногу е тешко, ќе го видиш ова или она, ама каков маж, нема ништо од мажите, ете го мојот само седи и гледа, нема да имаш време ни кафе да се напиеш кафе, нема враќање во млади денови, цел живот грижа.
А тоа секако е случај кога до себе имате уште едно дете кое го нарекуваат сопруг, но и понатаму е неодговорно за своите нови обврски.
Да се плаши младиот свет дека бракот е мрак, а детето е некаква црна аждаја е крајно ненормално. Како што избирате и создавате во животот, многу е важно да најдете партнер со кој ќе изградите квалитетен однос, а не да бидете замена за мајка.
Со таа личност ќе делите сѐ.
Истото важи и за жените.
Исмејувањето на квалитетната поделба на должностите и заедничките сили е работ на нашето општество.
Никогаш не треба да ве допираат туѓите мислења, бидејќи луѓето секогаш имаат што да кажат.
Среќата и здравите врски се формираат во семејството, а не по зборовите на соседите Марко, Јанко и другите.
Еден од моите девери кажа феноменална реченица додека бев бремена: „Знаеш како, многу пати е тешко и предизвикувачки, но ќе видите, никогаш не би избрал да се вратам во животот пред децата, без разлика колку може да изгледа безгрижно“.
Секако дека има обврски, нема цел живот да лежите, да спиете и да пиете кафе до 15 часот.
Тоа се вика растење. Секој период од животот има добри моменти, помалку добри моменти, тешки и лесни моменти.
Растењето и созревањето се два големи процеси.
Нема ниту совршени животи, ниту присуство на целосна среќа.
Многу работи се споделуваат, треба да се споделат. Не само обврски, туку и радости и таги.
И има тешки денови. И траат, но не траат вечно.
Има и убави денови. И траат, но не траат вечно.
Текстот е преземен од ТУКА.