Како што оди животот, така ние испишуваме. Нешто ние, нешто судбината. Нашите реакции на овие судбоносни интервенции го одредуваат тонот на нашата приказна. Тие ја бојадисуваат во сиво или во розево.
Никој не ти кажува како да живееш и како да се чувствуваш. Гледаш. Нешто правиш по угледот на опкружувањето. Некаде те усмеруваат родителите. Понекогаш сакате да бидете како вашите пријатели. И сѐ е во ред сè додека начинот на кој живеете и се чувствувате ве прави задоволни. Кога сме деца, сѐ е многу едноставно. Најчесто го правиме она што ни се прави и што сакаме да го правиме. Јадеме (или не јадеме) што сакаме, иако тоа понекогаш ги излудува нашите родители. Си играме со играчките што ни се допаѓаат. Спиеме кога ни се спие. Се радуваме на оние кои се вредни за радување. И најмногу сме среќни. Спокојни и безгрижни.
Со растењето доаѓаат компликации. Човекот се обидува да се вклопи во некоја општествена рамка за да биде прифатен и да чувствува припадност. Тој прави компромиси на штета на желбите на своето битие. Има и такви кои толку ги стивнале своите желби што веќе не ги ни слушаат, па така газат низ животот со толпата каде и да ги однесе таа толпа и не им е важно. Не сакаат премногу, не очекуваат ништо. Тие не сонуваат.
Современиот човек денес е толку фокусиран на барање среќа и внатрешен мир што стана премногу тажно. Јога, медитација, животни тренери, исхрана, тренинг, велнес, спа центри, вежби за самоконтрола, дишење, психолози и психијатри. Тоа се сите лекови кои ги користиме за да ги замачкаме последиците од она што не мачи, додека проблемот сè уште останува. Не го гледаме. Во трката по материјалното, во трката за она што мислиме дека треба да биде животот, го забораваме оној празен лист што сме го добиле при раѓањето и кој беше само наш за да го испишеме како што сакаме.
Луѓето денес се плашат да бидат различни. Глобалистичкото општество во кое живееме ни ги наметнува парите како императив. Луѓето трчаат по пари, мислат дека тие се гаранција за среќа и мир, а токму оваа трка создава немир. На крајот на денот тоа не е важно. На крајот на месецот платата не може да ја замени празнината што ја чувствувате во градите, немирот што ве растргнува. На крајот на денот, парите не можат да купат мир на умот. Која е поентата да го поминувате животот правејќи нешто што не ви се допаѓа и не го сакате и што ве прави да се чувствувате несреќно, па купувате работи за кои мислите дека ќе направат да се чувствувате подобро и да го намалите чувството на незадоволство?!
Некои мајки брзаат на работа по породувањето за да можат што побрзо да почнат да работат, да си ја зачуваат работата, платата, од грижа да му обезбедат пари на своето дете и ништо да не му недостасува, а не разбираат дека детскиот свет е многу едноставен и дека најмногу од сѐ им требаме ние.
Кога бев најтажна во животот, насмевката и спокојството не можеа да ми ги вратат работите, туку прегратката од оние што ги сакам и топол збор. За мене среќата никогаш не била пропорционална со сумата на пари што ја имам, а сум имала и повеќе и помалку. За мене, среќата отсекогаш се мери според количината на мир во мојата душа.
Луѓето заборавија како да живеат едноставно. Не ви треба премногу за да бидете среќни, а ако ги прашаме повеќето луѓе која е крајната цел на нивниот живот и што би сакале за себе, повеќето би одговориле дека само сакаат да бидат среќни.
А може да се биде среќен и во патики од пазар, со маргарин и џем намачкан на домашен леб наместо десерт. Можете да бидете среќни дури и во тренерката која станала премала за вашиот брат. Може да бидете среќни на брегот на некоја мала река. Среќата не значеше роденден во игротека, или торта со фондан. Среќата можеше да биде во торта што требаше да биде зајаче, но некаде попатно повеќе заличуваше на мече. Вашите шест, седум пријатели и чинии со смоки и кифлички што ги направила некоја сосетка повешта од мајка ви. И погачата на тетка Мира. И подароците од вашите пријатели. Тетратки, дезодоранси, чорапи, чоколади, касети и обични работи.
Парадоксално е што некои од моите омилени спомени се токму оние од моето детство, кога од една страна ми се уриваше светот и семејството и кога имав искрени пријатели. Кога бевме деца и не знаевме да се смееме неискрено. Кога несмасно се обидувавме да ги скриеме чувствата. Кога искрено си помагавме. Кога не можев да дочекам да се раздени за да се видам со мојот пријателка, за да можеме заедно да разговараме за нашите симпатии, да слушаме касети и да лепиме постери.
Некаде патем ќе заборавиме и ќе извалкаме сè. Пресметки, лажни насмевки, завист. Почнуваме да трчаме во погрешна насока, наместо лежерно да одиме по патеката што ја започнавме. И ние се бориме против нашето битие, бидејќи овој свет сака побрзо, подобро, посилно, повоинствено, а вие не сакате да се борите со животот. И тогаш се уморуваме, исцрпуваме, повеќе психички отколку физички и потоа бараме „креми“ со кои ќе ги замачкаме нашите животи, наместо да застанеме и да земеме здив.
Да се потсетиме на почетокот. Да се потсетиме на суштинското и важното. Да се потсетиме кои сме и кон што се стремиме. Да се потсетиме на мирот во душата. Не ви треба крем од 100 евра или прескапи часови по јога за да бидете среќни. Не ви треба поголема уста, ниту торба од илјада евра. Си требате само сами на себе. Да се сетите кој сте и каде одите. Да се сетите кој сакате да бидете и кому сакате да му припаѓате.
И тогаш ќе имате сè!
Преземено од ТУКА.