Секоја година на 1 октомври се одбележува Меѓународниот ден на старите лица.
Овој ден беше прогласен од страна на Генералното собрание на ОН во декември 1990 година и имаше за цел да ги охрабри земјите да се погрижат постарите членови да ги задоволат нивните потреби и да им овозможат да учествуваат во општеството, во согласност со нивните физички и интелектуални способности.
Дали некогаш сте се запрашале каков е вашиот став за староста и постарите лица?
Дали стареењето го разбирате само како брчки и опуштена кожа или мислите на слабост, осаменост, болест и сè поголема сиромаштија?
Има нешто застрашувачко во староста, нешто што повикува на смрт, крај, исчезнување.
Тоа воопшто не се пријатни мисли, бидејќи овој страв од смртта е во позадина на сите наши стравови и фобии.
Гледањето и престојувањето со старите луѓе отвора перспектива која и нас со сигурност не очекува, но правиме се за да ја отстраниме од радарот и од опусот на разни мисли кои секојдневно не обземаат.
Во староста си го „жнееме“ сето она што сме го правеле во текот на активниот живот.
Ако сме имале лоши односи во семејството, тешко дека некој ќе биде со нас, ако не сме се осмелувале да се залагаме за себе, тешко дека ќе го направиме тоа како стари и слаби, ако не сме се грижеле за егзистенцијата, сиромаштијата е многу веројатна на таа ранлива возраст.
Староста е собирање на сметките и никогаш не е многу пријатна
Родителите целиот живот им го посветуваат на децата, а потоа тие си одат по својот пат, следејќи ги сопствените цели и амбиции, сè поретко доаѓаат и сè поретко разговараат.
Старите родители веќе не можат да помогнат, не можат да зготват ручек, да платат сметки.
Тие се отуѓени, сами, во своите мислите за заминување.
Поради сето ова тие се особено ранливи. Нивните тела, мисли, движења и мисли се сè побавни и кревки.
Резолуцијата на ОН е достојна за пофалба, но само најблиските можат да ни го дадат толку потребното чувство на сигурност на таа возраст.
Затоа, важно е да ги освестиме луѓето дека староста не е болест, дека таа не чека сите и дека дури и во староста на нашите родители и најблиски можеме да бидеме корисни, присутни, всушност учтиви.
Убави планови за староста
За оние од нас кои сè уште не сме официјално стари, вреди да се повтори дека за старост можеме да ги оставиме сите оние афинитети, патувања, книги и дружења кои не сме стигнале да ги консумираме дотогаш.
Можеме да ја планираме староста и стареењето, можеме да се радуваме на викендите, курсевите по керамика или новите емотивни врски ако сме сами.
Стареењето е патување кое може да потрае многу долго, а ние имаме голема одговорност да го направиме тоа патување радосно, пријатно, со нови предизвици.
Тогаш и децата и внуците со поголемо задоволство ќе доаѓаат за да го збогатат нашиот дом со смеа и радост.
Затоа… нема откажување…
Бидете одличен пример за среќно стареење…