Кога овие мали луѓе (мали деца) ќе почнат да ги преиспитуваат границите, да ја потврдуваат својата независност и да развиваат индивидуалност, единственото нешто што им преостанува на родителите е да се обидат да не го изгубат умот. Но, кога ќе престанете да размислувате за тоа, ќе сфатите дека животот исто така може да биде тежок и за нив, за оние кои минуваат низ период во кој вие мислите само на тоа дека постојано ве излудуваат, а тие слушаат само „не“.
Во објавата која стана вирална на социјалните мрежи, непознатиот автор ги става родителите на „пауза“ поставувајќи ги работите од перспектива на детето. Ова е напишано како да станува збор за дневник на двегодишно дете и започнува со почетокот на неговиот ден.
„Денес се разбудив и сакав да се облечам, но ми рекоа „Не, немаме време, јас ќе го направам тоа. Тоа ме налути“, пишува тој во дневникот. „Сакав сам да појадувам, но ми рекоа „Не, ти си премногу неуреден, јас ќе ти дадам да јадеш. „Тоа ме натера да се чувствувам фрустрирано.
Тогаш детето едноставно се обидело само да влезе во автомобилот, но му било кажано: „Не, мора да одиме, немаме време. Пушти, јас ќе го сторам тоа“. Ова го расплака, но сепак се обидуваше сам да излезе од автомобилот кога стигнаа пред градинката. Но, повторно му рекоа „Не, немаме време, дозволи јас да го направам тоа“, а јас само сакав да побегнам.
Подоцна се обиде да си игра со коцките, но другите деца рекоа не и сакаа да си направат свој пат. Наместо тоа, се обиде да си игра со кукла што ја имаше некој друг. „Ја земав и ми рекоа „не, немој така, мора да споделиш. „Не сум сигурен што направив, но ме растажи“, пишува тој во дневникот. „Па плачев. Сакав прегратка, но ми рекоа „не, добро си, оди играј си“.
Тогаш дојде време за земање од градинка, но тоа дете не беше сосема сигурно што сакаат возрасните. „Чекам некој да ми покаже…“ Што правиш, зошто само стоиш, ајде раскрени ги играчките… Сега“, пишува тој. „Не ми дозволија да се облечам или „да го преместам“ моето тело за да стигнам до местото каде што треба да одам, но сега бараат од мене да ги подигнам работите“.
Чувствувајќи се преоптоварено од тоа што не знае каде да почне, каде да оди и што да прави, ова двегодишно дете не може да не заплаче. „Кога дојде време за јадење, сакав сам да јадам, но ми рекоа „не, премногу си мал, дај јас ќе те нахранам“. „Ова ме натера да се чувствувам мал“, пишува во дневникот. Во овој момент, малечкото се чувствува уморно, гладно, исплашено, фрустрирано и тажно – но возрасните не го разбираат ова и не разбираат зошто:
„Јас сум двегодишно дете. Никој не ми дозволува да се облечам, никој не ми дозволува да го движам телото каде што треба, никој не ми дозволува да се грижам за моите потреби.
Сепак, од мене се очекува да знам како да споделувам, да слушам или да бидам трпелив. Од мене се очекува да знам што да кажам и како да се однесувам или како да се справам со моите емоции. Од мене се очекува да седам мирен или да знам дека ако фрлам нешто може да се скрши. Но, јас не ги знам овие работи.
Не ми е дозволено да ги вежбам своите вештини за одење, туркање, влечење, затворање, отворање, истурање, послужување, качување, трчање, фрлање или правење работи што знам дека можам да ги направам. Работите кои ме интересираат и ме прават љубопитен се работи кои НЕ смеам да ги правам.
„Јас сум двегодишно дете. Не сум страшен… Фрустриран сум. Нервозен сум, под стрес, преоптоварен и збунет. Ми треба прегратка”.
Па, следниот пат кога ќе бидете фрустрирани од солзите на вашите малечки, сетете се на овој анонимен автор и неговите зборови: Не си единствениот што има тежок ден.