Додека некои се убедени дека фетусите можат да покажат знаци на болка уште во 12-тата недела од бременоста, други се убедени дека дури ни новороденчињата всушност не чувствуваат болка на начинот на кој ние ја перцепираме.
Но, новото истражување од Универзитетскиот колеџ во Лондон (UCL) фрла светлина врз оваа нејасна област. Научниците го мапирале развојот на мозочните мрежи одговорни за обработка на болка, таканаречениот „pain connectome“, за да разберат кога и како човечкиот мозок почнува да реагира на болка.
Користејќи ги најнапредните техники за снимање на мозокот, тие го следеле развојот на невронските врски во мозоците на фетусите и новороденчињата и ги споредиле со возрасните.
Се покажало дека, до околу 32 недели од бременоста, овие патишта не се доволно развиени за да се зборува за зрела перцепција на болка, бидејќи сите аспекти на овој процес, сензорни, емоционални и когнитивни, сè уште се формираат. Сепак, по 32 недели, се јавува брз развој.
До 34 недели, мозокот на фетусот веќе е способен да препознава штетни стимули, а помеѓу 36 и 38 недели се појавува и емоционалното влијание на болката, што значи дека фетусот не само што го регистрира стимулот, туку и реагира на непријатноста.
Сепак, целосното когнитивно разбирање, сфаќањето дека „болката боли и не е добра“ сè уште не е зрело кај новороденчињата, бидејќи овие мрежи достигнуваат зрелост по раѓањето или дури и подоцна, објавува Индипендент.
Овие резултати сугерираат дека фетусите во доцната бременост и новороденчињата можат да чувствуваат болка, но не на ист начин како возрасните. Не станува збор само за рефлексна реакција, туку за вистинско чувство на болка, иако без свесно расудување.
Историски гледано, ставот кон болката кај бебињата поминал трнлив пат: додека во 18-ти и 19-ти век тие се сметале за исклучително чувствителни, подоцна преовладувало мислењето дека бебињата, поради нивниот незрел мозок, не се способни да доживеат болка. Ова довело до тоа бебињата често да се оперираат без анестезија, дури и до 1980-тите.
Денес знаеме подобро: дури и најмалите пациенти покажуваат јасни физиолошки и невролошки знаци на болка, што бара прилагодена грижа и ублажување на болката.
Но, едно нешто останува исто: никогаш не можеме да знаеме со апсолутна сигурност како бебето ја доживува болката. Сепак, развојот на „pain connectome“ дава научна рамка што ги поврзува однесувањето, реакциите на мозокот и можните субјективни чувства. Ова е голем чекор кон подобра заштита на бебињата во медицинските постапки.