Дисциплинирањето на децата е еден од најпредизвикувачките делови во родителството, а воедно и тема која предизвикува многу мислења и несогласувања.
Секоја генерација родители се соочува со предизвиците на родителството, а во денешното општество, каде традиционалните пристапи се мешаат со нови истражувања и теории, лесно е да се лизне во несвесни заблуди.
Многу родители, сакајќи го најдоброто за своите деца, несвесно применуваат дисциплински техники кои не се нужно ефективни или, уште полошо, можат да имаат долгорочни негативни последици.
Подолу споделуваме три од најчестите заблуди за дисциплинирање на децата што треба да ги заборавите за да изградите поздрав и поконструктивен однос со вашите деца.
Казнувањето е најдобриот начин да се одржи лекција на детето
Една од најчестите заблуди во дисциплинирањето на децата е верувањето дека физичкото казнување или строгите мерки се најдобриот начин да се научи правилното однесување.
Многу родители веруваат дека детето мора да доживее „вистинска“ казна за да научи дека е нешто погрешно. Сепак, тоа може да создаде негативни последици, како што се страв, намалена самодоверба и лош емоционален развој.
Зошто е ова заблуда?
Истражувањата покажале дека казнувањето може да предизвика краткорочни промени во однесувањето, но не е ефективно за долгорочно учење. Децата кои доживуваат физичко казнување или престроги мерки обично не развиваат внатрешна мотивација да се однесуваат правилно. Наместо тоа, тие можеби ќе научат како да избегнат казна, но не разбираат зошто е однесувањето лошо или штетно.
Што да се прави наместо тоа?
Позитивната дисциплина, која вклучува објаснување на последиците од однесувањето и давање можност на детето да ги препознае и исправи своите грешки, е многу поефикасна.
Ова може да вклучува зборување за тоа што детето згрешило, како може да го поправи своето однесување и кои се позитивните последици за доброто однесување. Со овој пристап, децата ќе научат одговорност и ќе развијат внатрешна мотивација за донесување подобри одлуки.
Мора да бидете строги за да им поставите граници.
Многу родители веруваат дека за да можат децата да научат да ги почитуваат границите, треба да бидат многу строги и немилосрдни во своите правила. Меѓутоа, премногу крутите граници можат да создадат конфликтни ефекти, како што се бунт, несигурност или фрустрација. Детето кое е премногу контролирано и ограничено може да се чувствува потиснато, а тоа може негативно да влијае на неговиот емоционален и социјален развој.
Зошто е ова заблуда?
Истражувањата покажуваат дека децата подобро реагираат на границите кои се јасно објаснети и доследно спроведени, но не мора да се строги. Кога децата ќе ги разберат причините зошто им се поставени ограничувања и како овие граници помагаат во нивниот безбеден и здрав развој, има поголема веројатност да ги прифатат и почитуваат. Границите кои се поставени со љубов и разбирање, наместо со закани и страв, можат да му помогнат на детето да се развие во емотивно стабилна личност.
Што да се прави наместо тоа?
Обидете се да поставите граници кои се флексибилни и кои му дозволуваат на вашето дете да чувствува контрола над некои аспекти од својот живот. На пример, наместо да давате строги наредби, можете да го прашате вашето дете како тој или таа мисли дека би бил најдобриот начин да се справи со ситуацијата. Децата кои учествуваат во поставувањето граници често ќе има поголема веројатност да ги разберат и почитуваат.
Дисциплинирањето мора да биде брзо за да биде ефективно
Многу родители веруваат дека дисциплината мора да биде брза и груба за да биде ефективна. Често се мисли дека децата побрзо ќе ја сфатат погрешноста на нивното однесување ако веднаш, „на лице место“ им кажеме што згрешиле, можеби и со акцент на строга реакција. Овој пристап може да изгледа како брз начин за решавање на ситуацијата, но честопати не ги носи посакуваните резултати на долг рок.
Зошто е ова заблуда?
Иако брзината на реакција може да изгледа како ефикасен метод, децата често немаат време да размислуваат за своите постапки и за последиците што ги носат. Брзата и остра реакција може да предизвика страв, наместо да создаде простор за разбирање и учење.
Децата кои ја доживуваат дисциплината на овој начин често не развиваат внатрешна мотивација да го променат своето однесување, туку повеќе се плашат од казна, што на долг рок може да резултира со намалена самодоверба и чувство на несигурност.
Што да се прави наместо тоа?
Наместо да реагирате веднаш и остро, важно е да му дозволите на детето време да го обработи своето однесување и да размисли што направило. Иако е важно да се постават јасни граници, поефективно е ако дисциплинирањето вклучува разговор и објаснување.
На пример, ако детето направи нешто погрешно, одвојте време да разговарате, објаснете зошто однесувањето е неприфатливо и прашајте го детето како можело да го направи тоа поинаку.
Овој пристап не само што им помага на децата да ги разберат последиците од нивните постапки, туку и ги мотивира да учат од своите грешки и да развијат емоционална интелигенција.