Не беше бунтовник, беше генијалец: Приказна за момчето кое училиштето не го разбираше

Првиот ден од училиштето, Лука влезе во училницата со сериозно „досие“ – дијагноза на ADHD и долг список на проблеми во однесувањето. Со години, тој беше трн во окото на своите наставници: избегнуваше групна работа, имаше напади на бес и постојано ги прекинуваше часовите. Сè укажуваше на уште една тешка учебна година.

Но, во текот на првата недела, стана јасно дека официјалните извештаи не ја кажуваат целата вистина. Секое утро, Лука нуркаше во креативниот свет на ЛЕГО коцките или микроскопите. Неговите конструкции беа промислени, значајно сложени и далеку над нивото на неговите врсници. Еднаш изгради спирална кула што ја нарече „Doarchijev“ – нешто за кое ниту еден возрасен не слушнал. На само седум години, тој лесно разбираше концепти како што е сложена инфлација, едноставно затоа што беше заинтересиран за она за што постојано зборуваше неговиот татко.

Децата не треба да бидат послушни за да бидат успешни

Сè што возрасните го сметаа за „проблем“ на Лука, всушност беше последица на училишниот систем кој бара апсолутна послушност – седење мирно, тивко и движење со исто темпо. Но, некои умови едноставно не можат да функционираат во таква средина. Овие деца не одбиваат да учат, нивната љубопитност и енергија се толку силни што системот станува пречка за нив, пишува Psychology Today.

Во моментот кога наставникот одлучи да престане да се бори со природата на Лука и да почне да работи со неа, сè се промени. Кога Лука сакаше да нацрта пријатели „проголтани“ во природна големина од анаконда, му беше дадена дозвола. Кога не сакаше да чита, но сакаше да гради конструкции, наставникот „вгради“ писменост во неговите проекти. Резултатот? Претходно бунтовното дете одеднаш стана љубопитно, фокусирано и среќно.

Вештини што вештачката интелигенција не може да ги замени

Денешниот свет има потреба од умови како Лука. Иако вештачката интелигенција може да репродуцира знаење и да извршува задачи, таа сепак не може:

да размислува дивергентно – да смисли повеќе креативни решенија за проблем

да ги прошири концептите – да ги помести границите на познатото

да размислува надвор од кутијата – да ги доведе во прашање правилата и да бара нови патишта
Лука се истакнуваше во сите овие работи. Неговата расеаност беше всушност хиперфокус – способност за длабока работа, долготрајна работа кога е навистина заинтересиран за нешто.

Разликата помеѓу бунтовник и иноватор
Важно е да се разликува деструктивното однесување од креативната непослушност. Некои деца го оспоруваат авторитетот без цел, но некои, како Лука, не го кршат системот од каприц, туку затоа што сакаат да создадат подобар. Тие поставуваат прашања како „Што ако пробаме поинаков начин?“ – и тука лежи почетокот на иновацијата.

Зад „проблематичното“ дете лежи различен мозок

Науката потврдува дека мозоците на децата со ADHD работат поинаку. Тие природно полесно се префрлаат помеѓу различни мисловни мрежи, што е клучно за креативноста. Лука не можеше да „седи мирно“ затоа што беше длабоко нурнат во проекти што го интересираа. Тој не беше непослушен – тој беше посветен.

Училиштето не треба да ја задушува креативноста, туку да ја поттикнува.

Кога Лука праша зошто мора да седи мирно, тој не бараше изговори – тој посочуваше дека системот не функционира за него. Не е ли токму тоа што му треба на светот? Луѓе кои препознаваат кога нешто не функционира и имаат идеи како да го поправат?

Како што рекол Сер Кен Робинсон, училишните системи честопати „ги одгледуваат децата надвор од нивната креативност“. Во ерата кога вештачката интелигенција ги презема рутинските задачи, најголемиот капитал на човечкиот ум останува – креативното размислување.

Што можат да направат родителите?

Ако вашето дете исто така „не се вклопува“, не прашувајте веднаш: „Што му е?“ Наместо тоа, прашајте се:

Кој дел од системот не ги задоволува неговите потреби?

Како можам да создадам услови во кои ќе напредува?

Кои се неговите силни страни и како можам да ги искористам за решавање на предизвиците?

Родителите треба да станат гласот на своето дете. Училиштата мора да ги препознаваат учениците како целина, а не како „проблеми“. Љубопитноста, упорноста и поставувањето прашања не се недостатоци – тие се темелите на креативноста што ќе ја обликуваат иднината.