Во детството, нашите родители често се нашa потпорa, водичи и граници. Но, ние не размислуваме за тоа што стои зад нивното однесување, изборите и речениците што се врежани во нашата меморија. Дури кога самите ќе пораснеме, почнуваме да сфаќаме дека и тие се луѓе – со грижи, слабости, замор и љубов кои не секогаш ги изразуваат со зборови.
Експертите за семејни односи честопати истакнуваат дека дури во зрелоста децата стекнуваат емоционален капацитет да разберат што им давале нивните родители со години – а за што ретко зборуваат. Значи, ова се работите што децата не ги забележуваат кај своите родители додека не пораснат.
Од колку работи се откажале поради нас
Децата ретко ги забележуваат сите пропуштени можности, неиспиени кафиња и пропуштени одмори што нивните родители ги прифаќаат како дел од нивниот секојдневен живот. Дури кога ние самите ќе почнеме да ги балансираме работата, обврските и односите, ни станува појасно колку е тешко да ги ставиме потребите на друга личност пред нашите – и тоа со години. Родителите не го кажуваат тоа, не се жалат, туку само тивко го поднесуваат. Иако некои жртви ни биле невидливи, тие ги прифаќале како израз на љубов.
Колку се труделе да останат смирени кога биле скршени
Како деца, не ги гледаме сите моменти кога родителите глумеле мир и се обидувале да нè заштитат од сопствениот замор, вознемиреност или стрес. Според психолозите, родителите често ги кријат своите емоции за нивните деца да се чувствуваат безбедно. Кога ќе пораснеме, сфаќаме колку сила е потребна за да се покаже таква самоконтрола – особено кога би сакале да избегаме сами, но другите се тука поради нас.
Колку им било грижа дури и кога не го покажувале тоа
Сите родители изразуваат загриженост на различни начини. Некои ќе ја покажат со зборови, други со прашања, а трети можеби тивко – со подготовка на ручек, оставање порака или проверка дали сме стигнале дома безбедно. Децата честопати ја мешаат грижата со контрола, и дури подоцна учат да ги препознаваат нејзините нијанси. Кога ние самите стануваме одговорни за другите, почнуваме да ја разбираме тивката, секојдневна грижа што никогаш не исчезнува.
Дека не ги знаеле одговорите на сите прашања
Во детството веруваме дека нашите родители знаат сè, а ако не знаат – тогаш барем се преправаат дека знаат. Само кога самите ние сме во позиција да бидеме нечија поддршка, сфаќаме колку често импровизирале, избирале по чувство, донесувале одлуки „во темнина“ надевајќи се на најдоброто. И наместо сигурност, тие всушност ни давале храброст – покажувајќи ни дека не мораме сè да знаеме, но мора да се обидеме.
Дека и сопствените зборови знаеле да ги болат
Речениците изговорени во лутина, забрана или дисциплина не биле секогаш ладен одраз. Многу родители подоцна доживуваат чувство на вина за зборовите што морале да ги кажат, иако знаеле дека ќе ги болат и нив. Кога возрасен ќе се осврне назад, честопати ја гледа оваа борба помеѓу љубовта и нужноста – и знае дека зад неа не стоела грубост, туку одговорност.