Ако една личност е подготвена да се жртвува за друга, тоа често се сфаќа како врвен израз на љубов. Многу современи родители ја изразуваат својата љубов кон своето дете преку жртвување. Како што некој рекол: Децата денес се единствената вредност за која луѓето би ги дале своите животи.
Секако, родителите треба да се откажат од многу за доброто на своите деца, но постои јасна граница помеѓу откажувањето и жртвувањето: откажувањето е конструктивно, жртвувањето е самодеструктивно, вели психотерапевтот Зоран Миливојевиќ.
Многу родители се заробеници на „идеологијата за среќно дете“ бидејќи веруваат дека нивното дете мора да има среќно детство за да порасне во независна и ментално здрава личност.
За нив, родителите се добри кога прават се што можат за да го направат своето дете среќно и да создадат чувство дека е сакано. Задоволството настанува кога нечија желба ќе се исполни, а чувството на среќа се јавува кога ќе се исполни некоја од неговите најголеми желби.
Покрај тоа, детето не ја разбира разликата помеѓу себе како личност и своите желби.
Потчинети на малиот господар
Сето ова води до тоа таквите родители да му се покорат на детето, неговата волја и желби.
Тие несебично се жртвуваат за детето во обидот да му угодат во сè. Бидејќи отпорот на детето на обидите за дисциплина го доживуваат како можност за траума, тие ги повлекуваат своите барања и стануваат немоќни и попустливи родители.
Луѓето кои го застапуваат овој модел на родителство, кој се сведува на пружање љубов, без дисциплинирање, живеат во постојан страв дека нивното дете ќе престане да ги сака, па затоа му дозволуваат да се однесува како мал тиранин.
А овие мали тирани се познати и по тоа што гребат, удираат, гризат или фрлаат предмети по своите родители кога не се задоволни од нивната услуга.
Веќе во првите години од животот на детето, односот меѓу детето и неговите родители на набљудувачот може да му изгледа како однос помеѓу мал господар и неговиот возрасен роб.
И кога ќе порасне малиот тиранин, тој често станува голем тиранин.
Иако пораснал, не сака да порасне и да преземе одговорност за себе и за својот живот.
Наместо тоа, тој или таа останува во симбиоза со родителите кои ги финансираат неговите или нејзините зголемени барања.
Како што родителот се жртвува за детето, детето го гледа како жртва, односно како модел на возрасност со кој тоа не сака да се поистоветува.
Од детска перспектива, таквиот родител се појавува како некој кој работи постојано, живее живот полн со обврски, без доволно забава и уживање – како негативен модел.
И затоа овие деца сакаат да живеат според ликовите од медиумите и филмовите.
Бидејќи тоа не е можно за огромното мнозинство, тие се чувствуваат неуспешни, често обвинувајќи ги своите родители за нивните неуспеси. А кој е виновен мора да плаќа.
Во еден случај, возрасна ќерка ги замолила родителите да ѝ отстапат поголем, поудобен стан во центарот на градот и да се преселат во оддалечена, супстандардна викендица. И тие се согласиле.
И кога возрасен син или ќерка ќе се омажат и ќе пристигнат внуците, родителот е благодарен што му е дозволено да продолжи да му служи на младото семејство, од чување деца, готвење ручек, чистење, до финансиска помош. Ако одбие, следува емотивна уцена: навреди, лутење и прекинување на односите.
Како што тираните немаат сочувство или емпатија за своите поданици, така немаат и овие возрасни деца. Во ова светло треба да се гледа и растечкиот проблем со насилството врз постарите од страна на нивните возрасни деца.
Подготовка за самостоен живот
Иако горенаведеното важи за родителите кои ги разгалуваат своите деца до крајност, родителите кои претерано ги заштитуваат своите деца гледаат се како преголем ризик за нивното беспомошно дете.
Нивните деца се плашат од животот и светот надвор од родителскиот дом, па најчесто остануваат пасивни, без социјални вештини, во постојана симбиоза со својот родител.
Нивниот најголем страв е што ќе се случи по смртта на нивните родители и дали ќе можат да ја наследат пензијата.
Зошто родителите го прават сето ова? Едноставно кажано, од чувство на вина.
Тие ја преземаат одговорноста за чувствата на нивните деца од самиот почеток. Ако детето е несреќно, тоа е нивна вина и тие се должни да го усреќат.
Тие се самопоништуваат држејќи се до верувањето дека децата се смислата на нивниот живот. Гледајќи во чувствата на детето, тие не успеваат да увидат дека целта на секој добар родител е да го подготви детето за самостоен живот во општеството.
А за тоа да се случи, родителот мора да престане да одговара за возрасното дете бидејќи само така детето ќе прифати дека е одговорно за себе и за својот живот. Во одреден момент, родителот мора да го охрабри и мотивира детето да го напушти родителскиот дом и да тргне по својот пат.