Близината на мајката на бебињата им е поважна од храната!

Физичката и емоционалната врска помеѓу мајката и бебето не е важна само за регулирање на нејзината физиолошка состојба, туку е клучна и за емоционалниот, психолошкиот и интелектуалниот развој на бебето, пишува Јелена Станковиќ од Центарот за природно родителство.

Сите знаеме дека малите бебиња не се согласуваат со одложување на задоволувањето на нивните потреби. Тие плачат, викаат, тажно завиваат, привлекувајќи внимание на секој можен начин и знаат како да го добијат она што навистина им е потребно во тој момент. Но, дали знаевте дека покрај примарните потреби за кои нашироко се зборува, како што се потребата за храна и сон, постојат и помалку опипливи, но физиолошки подеднакво важни потреби? Потребата за нежност, допир, физички контакт и присуство на мајката е од суштинско значење за преживување и целосен развој на бебето.

За жал, научниот факт дека физичката и емоционалната врска помеѓу мајката и бебето не е важна само за регулирање на нејзината физиолошка состојба, туку е клучна и за емоционалниот, психолошкиот и интелектуалниот развој на бебето, се популаризираше дури неодамна. Физичкото присуство на мајката го смирува чукањето на срцето на бебето, го забавува и продлабочува дишењето и го исполнува телото на бебето со чувство на мир, удобност и сигурност. Токму ова чувство на сигурност, блажена препуштеност и доверба се клучни за формирање на емоционално и психолошки стабилна возрасна личност.

Седум начини да се поврзете со вашето бебе

Со задоволување на примарните емоционални потреби на бебето, мајката го храни детето со чувство на сигурност и спокојство – бебето ја апсорбира оваа состојба и со текот на времето таа станува нејзин доживотен дел. Преку родителско галење, прегратка, масажа и допирање, бебињата полека ги запознаваат сопствените тела. Физичката блискост и контактот кожа на кожа се толку важни токму затоа што им помагаат на бебињата да гo „освојат“ своeтo телo и да почнат да се чувствуваат „добро во сопствената кожа“.

4. триместар – мајката и бебето се споени, нивните потреби се испреплетени
Во периодот на интензивно поврзување што следи веднаш по раѓањето, на бебето му е тешко да распознае каде завршува тоа, а каде почнува мајката. Овој период често се нарекува четврти триместар од бременоста – мајката и бебето се споени, а нивните потреби се испреплетени. Нежноста, топлината на телото и блискоста во овој период се поважни за нашите мали цицачи отколку самата храна.

Еден од најживописните примери што го опишуваат овој феномен е познатиот експеримент на психологот Х.Ф. Харлоу извршен врз резус мајмунчиња. Кога на малите мајмунчиња им бил даден избор помеѓу две лимени мајки – едната што нудела храна, а другата што обезбедувала топлина, мајмуните секогаш ја избирале втората. Парчето мека ткаенина поставено на лимената „мајка“ им било толку важно бидејќи реплицирало еден од клучните елементи неопходни за нормален развој – топлината и мекоста на мајчиното крзно. Додека од првата мајка ја земале храната трчајќи, цел ден се беселе на втората мајка, обидувајќи се да ја повикаат и да го разбудат нејзиниот интерес.

Секогаш кога ќе се исплашеле, тие трчале кон својата „мека“ мајка, надевајќи се дека нејзината топлина и мекост ќе им помогнат да ги регулираат состојбите на напнатост и стрес. Бебињата мајмуни кои биле лишени од контакт со својата мајка – кои никогаш не ја почувствувале блискоста и нежноста на својата мајка – пораснале во социјално неприлагодени поединци. Бидејќи главната врска – онаа помеѓу мајката и младенчето – по која се моделирани сите други – пропаднала, младите мајмуни не ги добиле потребните алатки што би им овозможиле нормално социјално да функционираат. Тие биле агресивни, исплашени и не можеле да воспостават каков било контакт.

Односот со нашите родители ни дава образец за сè во иднина.
Можеме да го гледаме овој пример како интересен експеримент во развојната психологија, но исто така раскажува и подлабока приказна. Односот со нашите родители ни дава образец што инстинктивно ќе го внесуваме во сите идни врски. Мама и тато нè учат како да сакаме, како да изразуваме емоции; Од нив учиме што значи да се биде среќен, тажен, лут – тие се наш патоказ и наш водич. Она што го кажуваат, не го кажуваат и покажуваат, останува дел од нас.

За да бидеме најдобри родители за нашите деца, важно е да станеме свесни за своите обрасци, да одлучиме што сакаме да им пренесуваме понатаму, а што сакаме да промениме. Важно е да ги разбереме развојните фази на децата, да се обидеме да се поврземе со мислите и чувствата на нашите деца, да се ставиме во нивна кожа, дури и кога тоа изгледа многу тешко.