Трудниците порано и денес: Сега идните мајки мора да изгледаат совршено, да поминат безброј прегледи, да се изнаслушаат лоши приказни…

Денес, раѓањето на детето започнува пред бременоста. Прво, барем во повеќето случаи, се започнува со планирање кога е најдобро детето да се роди, без да се нарушат сите зацртани амбиции и предуслови.

Се верува дека во моментот кога бебето ќе дојде на свет, сè мора да биде средено, да се заработи, дека дотогаш мора да се изживее сѐ, бидејќи, штом ќе се роди, нема да се има време за ништо друго.

Потоа започнува бременоста, сите бројни тестови, прегледи, совети на интернет, форуми со искуства, го претвораат тој период во агонија на страв. До деветтиот месец, секоја трудница станува експерт по акушерство во обид да се пробие низ кошмарите, да зачува делче мирна душа и насмевката на исчекувањето.

Нема ниту една трудница која не знае барем пет лоши и грди приказни врзани со породувањето, приказни кои започнале како нејзините, а завршиле несреќно. Потоа следуваат совети за здрава исхрана, за вежбање, за слушање музика, за сѐ што е пожелно и за сѐ што е неприфатливо.

Така, си оди жената по улица или сурфа на интернет и гледа насмеани трудници околу себе, па ѝ се сугерира дека и таа мора да биде таква, а таа ги пребира низ глава параметрите од ултразвукот, паричникот ѝ се истенчува, не спие од страв и мисли дека само неа ѝ е така.

Или пак ги гледа оние идни мајки кои постојано ги држат рацете на стомакот, го галат и го истакнуваат со тесен фустан, додека нејзиниот е тежок, полна со стрии, едвај оди во влечки и носи прешироки маички бидејќи е десет килограми потешка од дозволената граница, па веќе чувствува дека ќе биде ужасна мајка.

Породувањето е проект сам за себе. Жената заминува исплашена, преплашена од приказните што ги слуша и чита, се подготвува да се справи со нељубезните и непрофесионалните, плаќа за сѐ што ќе слушне дека може да помогне, не верува само во себе и во природата.

Наместо да открие што ќе се случи со неа, таа мора да биде храбра. Наместо да ѝ се објасни за што треба да собере храброст, ѝ се нудат латински изрази. За тоа време, семејството се тресе во грозница од исчекување. И тоа не е добро или убаво за никого.

Радоста ќе дојде дури кога ќе заврши породувањето, а тој природен процес ќе биде само грдо минато. Жената ќе излезе и ќе се обиде да заборави на сѐ што е можно поскоро.

За бебето сѐ е веќе подготвено според дадената листа и ништо не смее да недостасува.

Бројките понекогаш се астрономски, но родителите се убедени дека мора да ја почитуваат секоја ставка бидејќи нешто може да тргне наопаку.

Веќе после еден месец низ дома ќе бидат оставени сите неискористени креми, завои, ракавици, разни помагала, сѐ за што таткото избезумено трчал од аптека до аптека, барајќи специфична марка и специфичен модел. И повторно нема да има мир ниту радост.

Вишоците ќе се фрлат, но ќе се создадат нови потреби и хајката ќе продолжи.

Дали мајката дои? Дали таа го сака тоа? Може ли? Дали знае да го прави тоа?

Ако сака, може, знае, добро е. Ако одговорот е негативен, мајката мора да се претвори во борец за своите права или да им објаснува на сите зошто е тоа така. Мора да се оправда, да ја наведне главата, да се надева дека не е најлоша и дека нејзиното дете сепак ќе биде здраво, дека сепак ќе ја оствари со него потребната емотивна иницијација. И повторно нема мир, ниту радост.

Споредбата со минатите времиња би била контрапродуктивна бидејќи сè е променето, вклучително и односот кон здравјето. Но, некогаш децата се раѓале во моментот кога двајца се сакаат или дошло време за тоа. Не се избирал посебен момент.

Трудниците беа помалку оптоварени со постојани прегледи и дијагнози, не беа изложени на бомбардирање на негативни искуства и не мислеа дека е можно да се преживее породувањето само со дарежлива исплата на секој што ќе го сретнат во болница. Доењето не беше претворено во култ. Немаше здруженија или групи за помош и поддршка. И сепак цицаа повеќе деца отколку денес.

Опремата за бебиња се состоеше од најпотребните парчиња бидејќи ги надраснуваат за рекордно време. Помош даваа соседите, бабите и роднините, а никој не ја одбиваше таквата помош, плашејќи се дека ќе бидат оценети како неспособни или како некој што ја споделува нивната љубов со целиот свет. Помал притисок, повеќе среќа. Помалку разговор, повеќе време за она што е важно. Помалку рецепти, повеќе природен инстинкт.

Во првите денови по раѓањето, братучетка ми немаше креветче. Спиеше во отворен куфер.

До денес не забележавме дека ѝ останала траума од тоа. Ниту дека помалку ги почитува родителите поради немарност. Нема ниту физички дефекти, иако немаше ергономски прилагодена подлога.

(Извадок од прирачникот „Родителите некогаш и сега“ од Билјана Васиќ)

Текстот е од ТУКА.