Мојот син има аутизам, ве молам престанете да ми го поставувате истото прашање!

Аутизам. Тоа е збор кој кај многу луѓе ќе предизвика непријатност, кај некои дури и страв, кај други ќе се појави сожалување…

Токму аутизмот често предизвикува многу различни реакции и чувства кај луѓето кои навистина не знаат за што точно се работи.

Навистина, барем приближно знаат за што се работи, но факт е дека само луѓето кои се занимаваат професионално со аутизмот и оние кои живеат со аутизам се единствените кои можат подобро да знаат за што се работи и што подразбира аутизмот.

Сепак, ова не ви дава право да се однесувате на кој било начин што навредува, омаловажува или обезвреднува лице со аутизам или луѓе блиски до него.

А токму тоа го прават многумина – без размислување.

Супермоќи и аутизам

Знаењето што го имаме за аутизмот најчесто доаѓа од филмови и серии, па често на сите ни е на ум Шелдон (поновите генерации) или Дождливиот човек (оние малку постарите генерации).

Токму затоа Џенифер Џеј Палумбо, новинарка и писателка, а пред се мајка на дете со аутизам, напиша многу лична статија на оваа тема на порталот Today.com.

Затоа што ѝ дошло преку глава и тоа со право, а сигурни сме дека многу родители на аутистични деца ќе се пронајдат во нејзиното искуство.

„Кога ќе им кажам на луѓето дека мојот 12-годишен син Мајкл е аутист, обично има два типа на реакции.

Прво, сите одеднаш имаат „тажни очи“ – знаете, погледот што луѓето ви го упатуваат како штотуку да објавивте национална трагедија“, ја започнува својата приказна Џенифер Џеј Палумбо и кажува што е тоа што најмногу ја мачи: Тоа е неизбежното прашање: „Дали тој има супермоќи?“

Најпрво се прашувавме – можно ли е некој сè уште да мисли дека аутизмот подразбира „супермоќи“?

Сепак, набрзо сфативме дека ова е многу вообичаено сценарио кога се споменува аутизмот. Дастин Хофман одигра важна улога во тој „Дожделив човек“, но дали е можно да не сме отишле подалеку од тоа сите овие години?

Можно е. Џенифер раскажува и што доживеала од член на сопственото семејство.

Аутизам за – коцкање!?

„Братот на маж ми, на пример, еднаш лежерно предложи да го однесеме Мајкл во Вегас за „да освоиме нешто“.

Морам да напоменам дека Мајкл тогаш имаше 4 години. Четири!

„Знае да брои карти, нели? праша тој, сосема сериозно.

Жал ми е што го разочарав, но не. Звучи како Мајкл да бил каснат од радиоактивен аутистичен пајак кој му подарил можност да го брои шпилот како човечки калкулатор. Тоа не функционира така“.

Ништо веќе не може да не изненади, нели?

Она што секогаш не збунува е фактот дека некој всушност тоа го кажува гласно.

Лесно е да се помисли, но да се каже…

Потоа, оваа мајка продолжува:

„Но, ќе признаам: ми се допаѓа терминот „супермоќи“ кога станува збор за невродивергентноста. Не затоа што е вистинит во смисла на суперхерој, туку затоа што суптилно го навестува начинот на кој функционира умот на Мајкл – тој е уникатен и комплексен и неверојатен, само не на начин – дека ќе оди во Вегас и ќе добие пари“.

Од друга страна, вели таа, „многумина тој аутизам го изговараат или не го изговараат со одредена доза на срам или како да е пцовка. Тоа не е болест и секако не е нешто од што треба да се срамите“, вели Џенифер.

Аутизмот значи дека работите функционираат малку поинаку со таа личност отколку со другите.

И нема ништо од што треба да се срамите. Да, аутизмот е предизвик, но секое дете е предизвик од свој вид, нели?

Џенифер своето „писмо“ го завршува вака:

„Слушајте, да се биде невродивергентен не е трагедија. Тоа е само живот. Треба да престанеме да се однесуваме како зборувањето за аутизам да е табу. Не е. Тоа е дел од животот на Мајкл и дел од животот на нашето семејство.

И иако доаѓа со свои предизвици, тоа не е нешто што треба да се крие или да се премолчи.

Така, следниот пат кога некој ќе ме праша дали Мајкл има супермоќи, јас би можела само да кажам да.

Затоа што разбирањето, снаоѓањето и напредувањето во свет кој не остава секогаш простор за луѓето кои размислуваат поинаку? Тоа е прилично натчовечка вештина за мене“.