Понекогаш родителите и возрасните деца немаат ништо заедничко и тешко им е да воспостават врска. Во некои семејства, односите отсекогаш биле дистанцирани. За некои семејства, таа дистанцираност започнува откако детето ќе го напушти домот. Иако интервенциите можат да помогнат да се премости јазот, тие понекогаш може да потфрлат.
Интернетот е преплавен со информации за родители и возрасни деца кои не можат да воспостават однос. Причините за дисфункција може да вклучуваат злоупотреба во минатото, зависност од дрога, проблеми со границите и лоша комуникација. Но, понекогаш родителите и возрасните деца не се согласуваат поради многу поздодевна причина: немаат ништо заедничко.
Во некои семејства, членовите ја сакаат идејата да поминуваат време заедно, но кога ќе се соберат, тешко им е да се поврзат. Не можат да најдат заеднички јазик. Можеби детето отсекогаш имало различни интереси од родителите, но додека живеело под ист покрив, секојдневните обврски биле доволни за сите да се чувствуваат поврзани. Понекогаш родителот или детето се обврзуваат на нов начин на живот или страст што станува толку сеопфатна што остава малку простор за други разговори. Понекогаш родителите и децата се оддалечуваат во нивните верувања, политички ставови или социо-економски статус и не наоѓаат многу преклопување во нивната реалност. И така, кога ќе се соберат, семејството тоне во непријатна, отуѓена тишина.
Во некои семејства, еден член чувствува блискост, додека другиот чувствува површна поврзаност. Возрасните деца велат дека се обидуваат да воспостават врска со нивните родители, но разговорот не им изгледа смислен и останува на површинско ниво. И родителите можат да откријат како, кога се обидуваат да започнат разговор за интересите на детето, детето чувствува блискост, додека тие самите чувствуваат досада или иритираност за време на тој разговор.
Семејствата можат да се обидат да го премостат јазот ако сите се мотивирани да го сторат тоа. Членовите на семејството треба да размислуваат за работи за кои можат да разговараат или со нетрпение да ги очекуваат заедно, како на пример да основаат клуб за книги или филмски клуб. Тие можат да си постават цел заедно да посетат одредени места во нивниот град. Членовите на семејството можат да работат понапорно за да покажат љубопитност за световите на другите и да развијат интереси за интересите на нивното дете или родител. За некои семејства, овие напори создаваат чувство на вистинска блискост. За други, може да делува како фластер на длабока, суштинска рана, која само го засилува чувството на површност.
Отуѓеноста во таквите врски предизвикува суптилна форма на тага, но ако минатото е тешко, членовите на семејството се свесни дека постои одредена причина што го прави оправдан недостатокот на блискост. Меѓутоа, кога причината е нешто толку бенигно како немањето ништо заедничко – може да делува како недоволна причина за оддалечување, па се чини дека со повеќе труд и размислување, врската може да стане побогата и поинтересна. Но, реалноста е дека, понекогаш, блискоста што ја замислува секоја личност – можеби не е можна, па однос на површинско ниво е единственото што преостанува.
Понекогаш е едноставно тешко.