Д-р Рамани Дурвасула е американски клинички психолог и проценува дека во текот на својата пракса лекувала 50 нарцисоидни лица. Постојат два родителски стила кои водат до тоа детето да се развие во нарцис, вели Дурвасула. И, интересно, тие се сосема спротивни еден од друг.
„Еден пат до нарцизмот е да се биде трауматизирано, запоставено дете. Вториот е патот на претерано разгалено дете“, вели таа.
Децата учат со набљудување. Ако растат во семејство каде што нивните емоции никогаш не се признаваат, тие исто така учат дека не е неопходно да се препознаат или почитуваат чувствата и потребите на другите.
Од друга страна, децата на кои им е кажано дека сѐ што прават и чувствуваат е важно, развиваат надуена слика за сопствената вредност.
„Луѓето им кажуваат на своите деца дека се најпосебни и дека заслужуваат сѐ – не, не заслужуваат“, вели Дурвасула. „Во ерата на социјалните мрежи каде децата се реквизити, каде луѓето трошат 10.000 долари на концерт на Тејлор Свифт, што му зборува тоа на детето?
И двете опкружувања поддржуваат еден вид егоцентрично постоење, каде што детето учи дека она што им се случува на другите луѓе не е толку важно колку што е она што им се случува ним. И двете водат до слаби вештини за емоционална регулација, вели Дурвасула.
Децата можат многу полесно да се откажат од лошото однесување отколку возрасните.
Ако забележите дека вашето дете развива грди особини, можете да му помогнете да ги спречи некои од тие импулси, вели неврологот Коди Изабел. Започнете со демонстрација на добра емоционална регулација. На пример, ако келнерот ви донесе погрешна нарачка, дали сè уште се однесувате со него со љубезност и трпение или му викате? Како ќе реагирате ќе влијае на однесувањето на вашето дете.
Исто така, рефлектирањето на емоциите на вашето дете може да му помогне да научи како да ги саморегулира своите емоции.
„Рефлексијата бара да му покажете на детето дека сте виделе, сте ги препознале неговите емоции и потоа да му помогнете да ги именува“, вели Изабел.
„Потврдувањето на нивните емоции значи да им се каже дека тоа што го чувствуваат е разбирливо“.
Ова може да им помогне да чувствуваат помалку срам, страв и несигурност, а сето тоа може да поттикне нарцисоидно однесување.
Ако вашето дете прави сцена, конфронтирајте се. Не ги осудувајте. Само поставете им ги следните три прашања:
„Што се случи?“, „Како се чувствуваш?” „Како мислиш дека твојата реакција влијае на друга личност (или на луѓето околу тебе)?
„Наместо да ја прифатите нивната емоционална дисфункција, вие им помагате да развијат емпатија, социјална свест и вештини за емоционална регулација“, порачува тој.