Ги фрлила коцките на под и не сака да ги собере. Се фрла и плаче на молбата „те молам собери ги коцките“. Ок, сега ми е полесно да раскренам се сама отколку да слушам кукање. Но, што направив? Од себе покорен слуга, од дете газда кој ги избегнал последиците од својот избор.
Затоа што фрлањето на коцките беше избор, а не случајност. И секој избор има различна последица. Штотуку дозна дека ништо нема да се случи ако ги фрли коцките на под и следниот пат, само треба малку да квичи.
„Пушти, мама ќе… “ е темелот на многу лоши врски, бракови, но и работни односи.
Мама собира играчки.
Мама ги раскрева садовите.
Мама ги фрла омотите од чоколади во ѓубре.
Мама ги врзува чевлите.
Мама пишува задачи.
Мама прави хербариум за на училиште.
Мама, мама, мама…
Ако и вие правите работи за вашето дете мислејќи дека му помагате, се лажете. Му помагате за секунда, но на долг рок сте создале огромна дупка во неговиот карактер, потенцијално сте го усмериле кон огромна фрустрација, анксиозност и лоши односи. Што значи ова?
Децата сакаат да учат и да бидат независни, но понекогаш не можат. Затоа помогнете им. Како што вели поговорката, не му давајте риба ако е гладно, научете го да лови.
Ако човек како дете научи дека во случај на потреба секогаш има некој што ќе ја задоволи таа потреба, лицето престанува да се обидува.
Ако некое лице научи дека нема никакви последици за правење лоши избори, зошто некогаш би престанале да прават лоши избори?
Ако човек научи да ги решава кризите со плачење и викање, нормално е дека ќе продолжи да го прави тоа и во иднина.
Треба да престанеме да правиме работи за нашите деца. Најголемата услуга што можете да ја направите на вашето дете е да не ги собирате играчките по него или да не му попуштате кога ќе се фрли на подот затоа што, на пример, не може да гледа цртани.
„Пушти, мамо ќе…“ е тој пекол поплочен со добри намери.
Ова особено го гледам кај мажите. Мајките се особено чувствителни на нив. А потоа ги добивате во врската или бракот.
„Пушти, мама ќе…“
Го знаете тој тип на фраери… тој се соблекува и алиштата ги остава на подот. Чинијата ја остава на масата. Не знае во кој клас е неговата ќерка. Не го знае името на докторот на вашиот син. Тој не знае затоа што не треба да знае. Ја замени едната мајка со друга. Со вас. А кога ќе се спротивставите, тогаш сте „напорна“. Не е тој крив, „такви се мажите“.
Ниту на работа не е подобро. Кога ќе згрешат очекуваат мама да излезе од никаде и да поправи се, а кога тоа нема да се случи, има бран на нервоза и „ОМГ, што ќе правам сега, крај е на светот“, драма.
Кога ќе пораснеш во семејство во кое мама прави сè, за тебе станува нормално дека мама прави се.
Ако сте мајка во семејството, престанете да ги поправате работите. Престанете да собирате од подот.
Но, детето плаче? Ах, имаш дете од две или три години што плаче затоа што не може да направи нешто, а нема јазични вештини да се изрази со зборови, па се фрла на под и плаче?
Пробајте го ова.
Како децата можат да престанат да лелекаат и да се фрлаат себеси или работите на под?
Прво, мораме да разбереме дека децата не се возрасни и дека не можеме да ја решиме ситуацијата со лелекањето како да разговараме со возрасен.
Дури и ако, како мене, сте прочитале многу книги за родителство, сте ги испробале сите оние тактики за охрабрување „Ајде, можеш да го направиш тоа“ и „Обиди се повторно“, а сепак очајно не успеваш со тие тактики, сепак има излез. Мислам, барем вреди да се проба.
Секогаш кога ќе видам дека мојата Мина има проблеми со нешто, се обидувам да ѝ ја ОПИШАМ СОСТОЈБАТА.
Децата често се мачат да направат нешто, а кога не успеваат, се фрустрираат.
Не може да ги состави LEGO коцките и ги фрла на подот?
Ја прашувам „Гледам дека се обидуваш да склопиш нешто и не ти успева, па си лута, нели?“, на што обично добивам климање со главата. „Имаш два дела и тешко ти е да ја споиш коцката. Еве како се прави тоа, важно е малку да ја поместиш коцката за да се поврзат. Ајде да се обидеме заедно. Браво, гледаш дека успеа“.
Не сака да носи ракавици или шал надвор?
Ако сте дома тогаш: „Во ред, гледам дека сега ти е жешко и не сакаш да носиш ракавици. Ќе ги ставам во јакната за да можеш да ги облечеш ако ти залади“.
Ако сте излезени: „Не сакаш да носиш шал? Надвор е многу ладно, а вратот ти е гол и ладен, наскоро ќе те боли грлото. За жал, мора да се вратиме дома затоа што ќе настинеш, а јас не можам да ти дозволам да го направиш тоа. Тоа е твоја одлука“. Ќе плачат и за тоа. Но, вториот пат навистина ќе го носат шалот ако останете доследни овој прв пат и навистина си одите дома!
Децата често се мачат да направат нешто, а кога не успеваат, се фрустрираат. Покажете дека ја разбирате ситуацијата.
Децата сакаат да учат и да бидат независни, но понекогаш не можат. Затоа помогнете им. Како што вели поговорката, не му давајте риба ако е гладен, научете го да лови.
Не грижете се, вие не сте зен мајстор и во икс ситуации ќе попуштите.
Обидете се да не викате, бидејќи тогаш ја губите контролата, а детето повеќе не ве слуша, туку се плаши од вас. На крајот на краиштата, така го учите дека со викањето добива резултати.
Ако сте викале, извинете му се на детето, кажете дека не е во ред од вас и прегрнете го детето. На сите им се случува. Важно е да сте свесни за ова и да се трудите повеќе да објаснувате, а помалку да командувате.
Викањето не едуцира, викањето го запира стекнувањето знаење. Кога научивте нешто, а некој претходно ви се развика и го подигна нивото на хормоните на стрес во вашето тело? Во стресот не сте способни за учење, само за активности кои велат „спаси глава“. Затоа децата ве слушаат од страв, но не го учат најважното – зошто. Учат дека само насилството го решава проблемот.
Текстот е од ТУКА.