„Нема станување од масата додека не ја испразниш чинијата!“: Еве уште неколку грешки што родителите ги прават во исхраната на децата

Сите родители го сакаат само најдоброто за своите деца. За жал, многу родители ги воспитуваат децата токму онака како што научиле од своите родители, кои живееле во сосема различни времиња, без анализирање на нивните воспитни методи, верувања и животни ситуации.

Во времето на нашите баби многу работи беа поинакви од денешните. Една од големите разлики е достапноста на храната некогаш и сега. Додека во тоа време големите оброци понекогаш беа вистински луксуз, храната, за среќа, денес е лесно достапна. Тоа значи дека некои од методите што ги научивме од нашите баби и дедовци се едноставно застарени, како што е правилото „мора да ја испразниш чинијата“.
Сепак, родителите понекогаш дејствуваат автоматски, без анализирање на сè што научиле од родителите, па понекогаш сè уште ги учат децата на застарени принципи. Со тоа, со најдобра намера, понекогаш им прават повеќе штета отколку корист. Затоа, важно е да бидете свесни за сите грешки кои родителите несвесно ги прават со своите деца, мислејќи дека им прават услуга, а всушност не е така.

Постојат неколку грешки кои родителите често и упорно ги прават кога е во прашање исхраната на децата и одлучувањето кога, колку и што јадат нивните деца. Се разбира, сите родители се добронамерни и сакаат да ги научат своите деца на тоа што мислат дека е најдобро за нив. Сепак, лесно е да се заборави дека децата имаат свој внатрешен глас, свои сигнали за глад и ситост.

Нивните тела, исто како и вашето, точно знаат кога, колку и што да јадат.
Единствената задача што ја имаат родителите е да ги почитуваат сигналите на нивните мали тела. Се сеќавате ли кога бевте дете и не смеевте да станете додека не ја испразните чинијата, иако веќе не бевте гладни?

Таа добро позната битка е еден од најефикасните начини на кои можеби сте научиле да ги игнорирате сигналите на вашето тело.

Со цел да се воспитаат деца кои имаат здрав однос со храната, важно е да им се овозможи на да ги слушаат и да ги почитуваат сигналите што им ги испраќа нивното тело, а најдобриот начин да го направите тоа е да престанете да ги правите грешките што можеби ги правите.

Мора да ја испразниш чинијата
Сигурно сте го слушнале или изговориле ова барем еднаш „Не станувајте од масата додека не ја испразните чинијата!“. Децата кои треба да седат на маса и да јадат до последниот залак, учат дека не можат да им веруваат на сигналите на своето тело.

Ако веќе не се гладни и не сакаат да јадат, а вие им понудите „уште две залаци“ или ги натерате да седат додека не ја изедат целата брокула, децата учат дека нивните тела не знаат колку и што им треба. На овој начин децата учат да се потпираат на надворешни сигнали, како празна чинија (а подоцна и разни планови за оброци), бидејќи ја губат способноста да ги слушаат сопствените сигнали.

Плус, кога ги принудуваме децата да ги испразнат чиниите, ги учиме да се прејадуваат – уште еден чекор до несреќен однос со храната подоцна во животот.

Сите деца (и сите возрасни – дури и оние кои заборавиле) знаат точно кога, колку и каква храна им треба. Сите ние сме родени јадејќи интуитивно, имајќи сосема здрав однос со храната.

Меѓутоа, кога сме изложени на надворешни влијанија кои не учат да ги игнорираме внатрешните сигнали, на крајот доаѓаме фо тоа дека не можеме да им веруваме на нашите тела. Најдобро време да се спречи тоа е – детството.

Полна чинија
Кога ќерка ми беше помала и учеше да јаде сама, секогаш наивно мислев дека ќе изеде повеќе и поразновидно ако натрупам што повеќе храна во нејзината чинија.

Грешка.

Имено, за разлика од некои возрасни, на децата им е застрашувачка и самата глетка на преполнета чинија. Кога ќе ја преполните нивната чинија, сите тие бои, различни избори, мириси и текстури се застрашувачки за децата. Ова често резултира со тоа што тие едноставно одбиваат да јадат, што лесно може да доведе до гореспоменатата борба и до она „седи додека не го изедеш сето тоа“.

Многу подобар избор е да користите детски чинии со помалку храна. Така, детето полесно ќе ја поднесе количината на сервираната храна и ќе ужива во јадењето. Ако сака повеќе, не грижете се – ќе ви побара. Како што не поднесуваат прејадување, така децата не поднесуваат ниту глад. Ова особено им е јасно на сите родители чии деца огладнеле во автомобил на пат кон дома, нели?

Ако ова ви изгледа како преголема задача, прашајте ги дали сакаат повеќе храна и покажете им дека имаат избор. Ако одбијат, не ги присилувајте. Дури ни кога станува збор за зеленчук.

Фаќање на децата со храна
Ако некогаш сте поминале едно попладне на плажа или игралиште, сигурно сте виделе барем една загрижена мајка како трча по нејзиното разиграно, среќно дете, со банана во рака и го моли да касне барем малку. Или со чинија и лажица хранејќи го детето додека тоа си игра во песокот.

Проблемот со овој пристап е повторно ист – децата не поднесуваат глад. Кога ќе огладне, ќе ви побара. Дури и да си играат и да заборават да јадат некое време, ќе се сетат кога гладот ​​е доволно силен. Ако сте толку нетрпеливи, наместо да ги бркате по плажа со банана, прашајте ги дали се гладни и дали сакаат банана. Ако се гладни, сигурно ќе остават сè и ќе дојдат да јадат.

Освен тоа, ако ги навикнете децата дека е во ред да ги храните додека си играат, погодете што ќе се случи и дома.

Така е – тие тврдоглаво ќе си играат, а вие ќе седите до нив и ќе ги храните. Веројатно во таква ситуација и ќе му се налутите на детето, но, искрено, кој е навистина виновен?

Друг проблем со овој пристап е тоа што децата учат да ја игнорираат храната и да јадат автоматски. Од друга страна, ако им е нормално да седнат на маса и да јадат, сигурно ќе бидат присутни во моментот и фокусирани на храната. На овој начин ќе уживаат во јадењето повеќе и ќе можат да ги слушаат сигналите на своето тело и да знаат кога се сити.

Покрај тоа, тие ќе можат многу подобро да ја вкусат храната и на тој начин да откријат кои вкусови, текстури, мириси и бои повеќе ги сакаат. Друга важна придобивка од јадењето во мир е џвакањето.

Варењето започнува со џвакање, а децата (како и возрасните) кои се способни да седнат и да не прават ништо освен да јадат, ќе имаат повеќе време темелно да ја џвакаат храната.

Најдобар начин да го научат ова (како и сè друго) е – со пример. Дали јадете заедно со нив, уживајќи во семејните оброци? Без екрани и други чуда што ве одвлекуваат од јадењето?

Заедничкото јадење е најдобриот начин да ги научите вашите деца како да имаат здрав однос со храната, да се поврзуваат како семејство и да уживаат во друштво едни со други и да ги научите децата за хранливата вредност на одредени видови намирници.

Храната како награда и утеха
Секогаш кога одев на лекар како дете, татко ми мораше да ме награди со сладолед. Во кои ситуации ги користите слатките како награда?

„Ако јадеш брокула, ќе добиеш чоколадо“.
„Ако добиеш петка, ќе одиме на сладолед“.
„Еве ги бисквити, престани да плачеш.

Секоја од овие ситуации, како и многу слични, ги учи децата дека слатките се награда или утеха.

Знам, знам, имате најдобри намери. Меѓутоа, ако децата научат да ја користат храната како механизам за емоционално справување или награда, тие ќе продолжат да го прават тоа кога веќе не се толку мали. Емоционалното јадење може да стане огромен проблем за возрасните, не само затоа што ќе ги игнорираат сигналите на телото, туку и затоа што не можат да научат поздрави начини да се справат со своите емоции.

Иако звучи банално и неважно кога се деца, сè што учиме како деца го носиме со себе во животот.
Затоа, да ги научите децата како да се справуваат со своите емоции е многу подобра опција отколку да ги научите да се замолчат со храна. Научете ги дека е во ред да се чувствуваат тажно, луто, дека плачењето е нормално и дека чувството ќе помине. Прегрнете ги и бидете тука за нив. Ова ќе им помогне многу повеќе од бисквитите.

Што се однесува до наградите, сигурно има многу работи што ги сака вашето дете, а не се бонбони. Можеби заслужило нова играчка? Можеби заслужило прошетка во вашиот омилен парк? Можеби заслужило да помине едно попладне играјќи си со вас?

Храната е таму за да му помогне на телото да функционира нормално, како вкусно гориво. Храната не мора да се заработува (дури ни слатките) и не служи како утеха. Освен тоа, со ваквото користење на храната, го учите вашето дете дека брокулата е невкусна, а чоколадата е посебна. Колку таквите етикети на храната ќе им бидат од корист во животот?

Забрана
Осврнувајќи се на последната точка, ако му забраните слатки на вашето дете, тој ќе ги гледа како посебни. Кога размислуваме за нешто посебно, дали го сакаме повеќе или помалку? Повеќе, се разбира. Особено кога станува збор за слатки.

Некои добронамерни родители ги учат своите деца дека смеат да земат само мало парче чоколадо, дека смеат да јадат слатки само после ручек, дека слатки треба да се јадат само во посебни прилики. Сето ова создава идеална можност децата да развијат нездрав однос со храната. Ако сакаат да јадат бисквити, а не смеат пред вас, децата ќе најдат начин да уживаат во слатките криејќи се.

Така, јадењето станува „криминален“ чин, полн со чувства на срам и вина. Многу случаи на возрасни со нарушувања во исхраната вклучуваат добронамерни родители кои им забраниле одредена храна или дури ги ставале на диети.

Ако не сакате вашето дете да биде кандидат за нарушување во исхраната, ве молиме оставете го да јаде. Запомнете, децата знаат точно колку, кога и што им треба.

Наместо да ги демонизирате слатките и нездравата храна воопшто, дозволете им на децата редовно да имаат различни опции за храна, вклучително и нездрава храна. Со тоа ќе им помогнете на децата да знаат дека целата храна е само храна, така што помалите количини на нездрава храна ќе бидат доволни за да ги задоволат и нема да мора да ја кријат храната од вас.

Наједноставниот начин е секој ден заедно со ручекот да ставите порција десерт или некоја „несакана“ храна како чипс или помфрит на масата. Оставете го детето да одлучи само што, колку и кога сака да јаде.

На пример, мојата ќерка понекогаш јаде тестенини со брокула и темно чоколадо заедно. Таа не смета дека ниту една од овие намирници е посебна, подобра или полоша. Сè е само храна. Дозволете им на вашите деца да им биде сè само храна и ниту една намирница да нема третман дека е специјална.

Да се ​​биде родител не е лесно. Има безброј начини на кои можеме несвесно да влијаеме негативно на децата. Сепак, постојат безброј начини на кои можеме позитивно да влијаеме на децата, а еден од најважните е понекогаш да ги оставиме на мира и да им веруваме на нивните избори.

Да, звучи полесно отколку што навистина е, но вреди. На крајот на денот, ќе имаме деца кои се сигурни во својот избор и си веруваат сами на себе – како со храната, така и во животот. Зарем тоа не е најмногу што можеме да направиме за нив?

Текстот е од ТУКА.