Дали детето им е должно на своите родители?

Животот се промени, а со тоа и воспоставените семејни односи. Затоа во филозофската литература сè почесто се разгледува ново и многу актуелно прашање: дали возрасните деца можат да ги игнорираат своите должности кон родителите?

Многу луѓе сè уште се плашат да им кажат „не“ на своите родители и се подготвени да ги жртвуваат сопствените интереси и соништа, само за да не го слушаат нивниот прекор. Затоа има многу луѓе кои поминуваат години без да го живеат животот и стануваат заложници на чувството на вина и должност, а тие години не можат да се вратат со ништо.

Решивме да покренеме сериозна тема и да им помогнеме на возрасните деца да разберат каде е таа тенка линија помеѓу благодарноста по сопствената волја и доброволното себежртвување.

Не би постоел без тебе, но моето раѓање е твој избор

Омилената фраза на родителот-манипулатор звучи вака: те носев девет месеци, не спиев ноќе, не се оддалечив од твоето креветче – и каде е сега твојата благодарност? Сепак, ова се сосема природни работи што ги прави секоја жена кога ќе одлучи да стане мајка. Зарем не е така?

Детето нема поим дека ќе мора да ја врати сета грижа и топлина што ја добива сега. А кога некој од него ќе побара „да се оддолжи“, тогаш љубовта кон неговите родители постепено почнува да бледнее и тоа ќе доведе до меѓусебни обвинувања, а потоа и до меѓусебно разочарување.

Барањата и очекувањата од возрасен се јавуваат кога раѓањето на детето морало да исполни одредени очекувања, кои биле поставени пред детето. Во семејствата каде што владее љубовта, раѓањето на детето е сосема природна работа и родителите ја прифаќаат грижата за новиот член на семејството како нешто што се подразбира, така што подоцна нема да има потреба од посебни изрази на благодарност.

Ти дадов толку многу и жал ми е што тоа помина незабележано

Детето од првиот момент од животот дава сè што има: своите мили погледи, прегратки, први зборови, цртежи и сè што прави. И родителите мора да имаат сила и желба да забележат сè што детето прави за нив.

Ако таквите важни ситници поминат незабележано и возрасните веруваат дека е доволно да се задоволат само неговите основни потреби, тогаш не треба да чуди што кога ќе порасне нема да чувствува приврзаност кон семејството. Непотребно е да се каже дека нема да има желба да се грижи за своите остарени родители.

Во најдобар случај, возрасното дете ќе им помогне на родителите купувајќи им храна, лекови или плаќајќи за нив, но ќе се обиде да ги посетува што е можно поретко.

Родителите не секогаш ни стануваат блиски

Несомнено е дека родителите играат важна улога во животот на секој човек, но тоа не значи дека тие се единствените луѓе на светот на кои може да се потпре. За жал, постојат спротивни ситуации – кога децата се соочуваат со недоразбирање, недостаток на поддршка, игнорирање на нивните проблеми, а критиките што ги добиваат од родителите се поболни отколку од непознати и само ја влошуваат ситуацијата.

И покрај напорите на некои луѓе да ги почитуваат своите родители по секоја цена, треба трезвено да ја процените ситуацијата – ако се соочувате со презир, понижување и повеќе не сакате да ги споделувате чувствата со нив, тогаш тоа не е врска и не треба да живеете во илузии. Најверојатно ништо нема да се промени. Во тој случај, лицето има целосно право да одбие поддршка на родителите, бидејќи тој самиот не ја добил.

Ако безусловно сте му ја дале својата љубов на вашето дете, тогаш вашето возрасно дете нема да чувствува потреба да ви плати за нешто, туку неговата природна грижа за вас ќе биде израз на сите оние чувства што се насобрале со годините.

Постои теорија за пријателство, според која децата треба да го прават истото за своите родители како за своите пријатели, бидејќи тие доброволно одржуваат пријателски односи. Доколку родителот и детето немаат меѓусебни емоции, тогаш нема никакви обврски кон родителите.

Нема да станам тоа што сакаш да бидам

Родителите можеби имаат свои желби за вашата иднина, но никогаш не треба да се мешаат во вашите сопствени идеи. Да се ​​биде возрасен значи да го избереш својот пат, може да биде слично на искуството на вашите родители, но може да биде и сосема поинакво.

Детето знае што сака уште од мали нозе, но ако постојано правите избори наместо него, ќе прерасне во возрасен човек кој ќе го паничи стравот од грешки, ќе зависи од околностите и ќе ја префрла одговорноста за сопствениот живот на другите.

Ако се откажете од сопствените одлуки само за да ги исполните очекувањата на вашите родители, тоа значи дека се обидувате да бидете она што не сте. Жртвувањето на вашите соништа за семејните очекувања е сигурен начин да се создаде незадоволство, болка и гнев – и таквите чувства ќе ве следат во текот на животот.

Здравите семејни односи ви дозволуваат да бидете свои. Ако тоа не е случај, тогаш е време да разговарате за тоа и да поставите граници.

Не го давам своето време

Честопати желбата да се помине секој момент со детето е последица на тоа што родителите веќе немаат цели или забава во животот. Понекогаш таквото однесување доведува до тоа од детето да се бара да го покаже истиот фокус подоцна.

Во нормална ситуација децата растат и си одат по својот пат, а родителите остануваат едни со други и со она што го постигнале додека детето растело. За родителите кои не сакале или не знаеле како да си го тераат животот, нивните возрасни деца, иако сакаат да започнат свој живот, продолжуваат да бидат „лепакот“ без кој сè во семејството ќе се распадне.

Возрасното дете само ќе одлучи каква помош е спремно да пружи и нема смисла да се бара повеќе. Без разлика колку деца и внуци имате, секое треба да биде подготвено да се грижи за себе.

Не можам да ти го вратам времето назад

Незадоволството од детето затоа што не ги „надополнило трошоците“ настанува кога родителот не успеал да го постигне она што го сакал. Тогаш му се чини дека доаѓањето на бебето го спречило да го реализира својот потенцијал и го спречило да ги постигне посакуваните успеси. Детето не може да му го врати на родителот времето што не го потрошил на себе.

Несомнено е дека родителите во првите години речиси цело време го трошат за грижата за своето дете, но како подоцна ќе си го менаџираат животот зависи само од нив.

Доколку поради некоја причина улогата на родителите не им донела задоволство, тие ја пронаоѓаат вината во детето затоа што „им ги зело најубавите години“ и се јавува незадоволство, а потоа и барање да го надоместат изгубеното.

Малку статистика
Според истражувањето на американските социолози, постои голема разлика помеѓу нивото на финансиска поддршка што родителите очекуваат да ја добијат и помошта што планираат да им ја пружат нивните деца: 92% од анкетираните родители рекле дека не очекуваат финансиска помош од нивните деца во пензија. Само 1% очекуваат целосно осигурување, 2% очекуваат нивните деца да ги сносат поголемиот дел од трошоците, а 5% рекле дека нивните деца ќе им помогнат по потреба.

И покрај фактот дека повеќето родители не очекуваат помош, 63% од децата рекле дека планираат финансиски да им помогнат на своите родители во пензија. А дури 61% од децата се подготвени да ги поканат родителите да живеат со нив кога ќе престанат да работат.

Заклучок
Најдоброто нешто што родителите можат да го направат за своите деца е да им дадат слобода и можност да живеат свој живот. Ако му дозволите на детето да учи од сопствените грешки, ако обрнете внимание на неговите избори и желби, ако го поддржувате и му помагате, без да му го наметнувате своето мислење – таквите деца стануваат луѓе со природно чувство на благодарност и одговорност. И ако притоа родителите не заборават на себе, тогаш никогаш нема да имаат чувство на „залудно потрошен живот“, па нема да имаат причина да се жалат.

Запомнете дека детето го копира однесувањето на родителите – во моментот кога ќе ви треба помош, погледнете го сопствениот одраз и ќе видите каква личност сте биле.

Што мислите вие – дали децата имаат обврски кон родителите?