Девојче од Ниш имало мозочен удар на шестгодишна возраст: „Се пожали на главоболка, врисна да плаче и падна“, раскажува мајката

Маја Диниќ е мајка од Ниш чија ќерка на 6 години доживеала мозочен удар, а денес, и после 5 години, сѐ уште не закрепнала целосно. Таа, за српски портал објаснува дека девојчето кое сега има веќе 11 години сѐ уште се опоравува и нејзиното раснење се одвива нешто поразлично од она на другите врсници. Нејзина обврска е, освен на училиште, редовно да оди и на физикална терапија.

Како дошло до мозочниот удар на шестгодишната Ана, кои симптоми првпат се појавиле, но и низ што поминале девојчето и целото семејство Диниќ во овие 5 години, раскажала мајката Маја во својата исповед.

Било 20 јануари, Свети Јован, семејството било дома и девојчето се пожалило на главоболка. Родителите не му придавале преголема важност на ова, бидејќи на секое дете му се случува тоа кога станува збор за покачена температура или настинка.

„Во еден момент почна да плаче, ја прашав „Ана, што ти е“, падна, ги преврте очите, устата ѝ се искриви, а исто така и десната рака и нога… Ја изгуби свеста, детето ни мртво, ени живо“, објаснила мајката на Ана, присетувајќи се на болните моменти низ кои поминале.

До тој момент таа не знаела колку е силна и колкав товар може да поднесе.

„Толку бев присебна во тој момент, што сега не ни знам како. Сѐ ми дојде потоа, последиците беа такви што не можев да заспијам од многу размислување, не можев да јадам“, вели Маја Диниќ низ солзи..

Кога пристигнале на Итната помош, лекарите зачудено се погледнале, за прв пат се нашле во таква ситуација со шестгодишно дете. За нив тоа било целосно непознато, не можеа ни да постават дијагноза.

„Тоа што преживеавме беше страшно, таа вечер кога бевме примени во болница во еден момент се разбуди, се врати во нормала, како да е сѐ во ред, лекарите беа шокирани, бидејќи не знаеја што не е во ред. со неа. Ноќта ја примија за да ја следат, таа заспа и сабајлето кога се разбуди, пак исто“, се присетува Маја на настаните од таа кобна ноќ.

Маја на лекарите им рекла дека Ана е здраво дете, дека никогаш немала никакви проблеми, дека бременоста и породувањето биле во ред, дека никој од семејството не боледува од некоја болест.

„Кога ѝ се стабилизираше состојбата, Ана една недела не можеше да зборува. Ја однесоа на магнет во Ниш, утврдија дека е тромб, но сепак ја однесовме во Белград, каде што беше скенирана со контраст, што не се прави инаку за деца“, се сеќава мајката низ солзи.

На крајот, испадна дека не се работи за тромб, туку за крвен сад во мозокот кој бил лош од раѓање и дека кога пукнал, предизвикал мозочен удар.

Лекарите велат дека е подобро што тоа се случило кога имала 6 години, отколку подоцна и ни рекоа дека тоа ќе ѝ се случило кога тогаш“, објаснува Маја Диниќ.

Откако ја напуштиле болницата, каде што поминале нешто повеќе од два месеци, отишле во Селтерс бања и исто толку време поминале таму. Според зборовите на мајката на Ана, експертите од бањата ја кренале на нозе. Од тој момент, Ана постојано оди на терапии како кинезитерапија, работна терапија, физикална…

„Нема место каде што не ја однесовме да чуеме дали можат да ѝ помогнат, од манастир, преку биоенергетика, па сѐ до детските физијатри, акупунктурата, невролошката роботика“, се присетува мајката на Ана со неизмерна благодарност до сите лекари и медицинските сестри кои се грижеле за Ана.
Ана денес шета, игра фолклор, за жал, сè уште не може 100 проценти да ги користи рацете. Според експертите, останува да сфати дека може слободно да ја користи десната рака, бидејќи таа целосно се потпрела на употребата на левата страна и сега пишува исклучиво со левата рака.

„Лекарите велат дека само треба да се договори со себе за да може да ја користи десната рака. Еден период устата ѝ беше искривена, но и тоа е поправено. Одеше на пливање, денес игра фолклор. одлична ученичка е, весела е и кога ќе ја види некој не би рекол дека имала мозочен удар“, објаснува Маја.

Ана почнала редовно да оди на училиште на 7 години, наставничката им објаснила на децата за што се работи, така што никој не ја задевал, децата ѝ помагале да го стави ранецот, да спакува сѐ што ѝ треба.

Сите овие пет години, од шестата, па сега до единаесеттата, Маја се сконцентрирала на лекувањето на Ана.

„Со години наназад не спијам навечер, сликите постојано ми се враќаат во главата, иако знам дека сега сѐ е во ред. Стравовите сѐ уште се присутни, штом се сврти малку во текот на ноќта, веднаш скокам. Дури и денес кога ќе ми се пожалат на главата, таа слика веднаш ми се враќа“, вели мајката на Ана.