Бакни ме и кажи збогум! Како да се разведеме достоинствено во име на преостанатиот живот

Сигурно на сите ви е позната песната Kiss and Say Goodbye во изведба на The Manhattans. Освен нив, оваа песна ја изведоа и многу други познати пејачи, но веројатно од сентиментални причини нивната изведба е неспоредлива. Тоа е она што се однесува на музиката и текстот. Но оваа песна може да има уште едно многу важно значење ако се сфати како совет за тоа како луѓето можат да се разделат.

Навреди, бес, лоши зборови
Сведоци сме, најчесто згрозени, од начинот на кој луѓето се разделуваат. Какви навреди, зборови кои не можат да се повторат, интимни детали, фрлање, плукање, бомбардирање, напад со напалм бомби, се добива впечаток дека луѓето не можат да се разделат без омраза. Како омразата да е поголем двигател од љубовта.

Луѓето често во својата омраза забораваат на минатите денови исполнети со разбирање, поддршка и љубов.

Изгледа тоа било во некој друг живот. Само по себе, тоа не е толку страшно или болно, но почнува да станува страшно кога омразата ќе се згусне во грутка што предизвикува лавина.

Лавината голта сѐ пред себе, оние кои ја фрлија грутката, но и оние кои се невини во неа – децата. Да можеа да се воздржат пред децата, можеби таа лавина немаше да повреде толку души.

Вештина да се најде доброто
Наспроти нив се оние кои и покрај несогласувањата и изгубените, потопени чувства, го задржуваат достоинството, како своето, така и на партнерот. Тешко е, секако, но во име на нешто што било и во име на децата, семејството, пријателите, неславните и тешки моменти треба да се чуваат за себе. Патем, ако секој од нас искрено се запраша дали баш сè во врската што трае е идеално, или барем добро, ќе откриеме дека има денови кога не е. Тоа не е причина за грутка, дури и кога се памети таков грд ден. За тоа е потребна вештина која не се нарекува „ти простувам“, бидејќи простувањето со себе носи скриено наметнување на чувства на вина. Тоа е уметност да се најде доброто во нешто што не е секогаш добро, но она убавото сепак преовладува.

Вештината е небарање причини за кавги, навреди, натпреварување кој повеќе греши, пропусти, туку во тоа што било и останало убаво.

Сите правиме некои грешки, нели? Тоа не е поради малку или комплетен недостаток на љубов и емпатија кон другите, туку има и лоши денови кога ништо не ни оди по волја. Дури ни љубовта. Но, ова се денови, а не векови на затвор, како што некои ги сфаќаат.

Големи забелешки со мало значење
Познавам малку луѓе кои би можеле да се разделат со таа песна. Навистина е реткост. Ќе слушнете како некои јавно зборуваат како се договориле за сѐ и како мирно ќе се разделат заради своите деца. Но дали е навистина така или е само про форма, за да се задоволи центарот за социјална работа, адвокатите, судот.

Да ги оставиме настрана центарот и судот, особено адвокатите, да ги оставиме децата на страна, само за момент и да помислиме на оние денови кои беа исполнети со сите убави работи на кои заборавивме.
Дали е важно кој е во право, кој сакал помалку и згрешил повеќе, кој ја заборавил годишнината, кој ги остава алиштата на подот, оди „на нокти“ наместо да готви супа, не сака да оди на ручек кај она другото семејство, ‘рчи…

Нема да верувате што сѐ е на списокот на големи забелешки со мало значење кога луѓето не се согласуваат.

Да не ја труеме сопствената или туѓата душа
Во ред е да се разделиме, особено кога децата страдаат поради заедничкиот живот, но ајде да се разделиме како што се здруживме. Не баш со бакнеж, туку барем со подавање рака. Секој ќе се чувствува подобро така. Верувајте, сѐ е подобро од моментот кога судијата во име на народот ќе прочита дека бракот се раскинува поради непомирливи разлики. Се разбира, тие се непомирливи кога луѓето ќе стигнат до оваа точка, но не се пречка еден на друг да не бидат непријатели.

Да, можеби не можат да бидат најдобри пријатели, партнери, пријатели за пиење пиво или рамо за плачење, но можат да се разделат со „збогум“.

Толку во име на преостанатиот живот што не треба да се труе. Да не ја труеме сопствената или туѓата душа. Полесно се дише!