Им реков на децата дека отсега нема да мора да јадат ништо што не сакаат. И за три дена почнаа да јадат сè

Пред да имам деца, се разбира, имав самодоверба и родителски вештини и мудрост, бидејќи како психолог и како некој што е љубопитен, прочитав многу книги на оваа тема.

И, како што обично се случува, кога добив деца се покажа дека мојата мудрост не вреди пет пари.

Да речеме, ми беше многу интересно и убедливо движењето за интуитивна исхрана. Идејата е дека сите ние сме родени со здрава интуиција за тоа што треба и што не треба да јадеме и колку, и дека само треба постојано да им дозволуваме на децата сами да избираат, да не ги насочуваме, да не ги присилуваме и да не зборуваме за добра и лоша храна. И таа ќе одберат добро.

Научив многу од тие книги за интуитивна исхрана. Како прво, станав свесна за тоа колку ги нудиме децата со храна, со часови, секој ден! И колку го убиваме природното чувство на децата кога се гладни и кога доволно јаделе и не им треба повеќе. Речиси никој од возрасните денес не почнува да јаде кога е гладен (туку кога им се гладни очите) и не престанува да јаде кога е сит (туку кога му е веќе мака). Возрасните понекогаш не чувствуваат глад со години, онака да им крчи стомакот за јадење, освен ако поради сплет на околности не стигнале да јадат (да речеме, се задржале на работа). А би требало да јадеме тогаш кога сме навистина гладни.

Исто така, станав свесна и за тоа колку манипулираме со слатките. Слатките како награда ако изедат сè од чинијата. Слатки кога се немирни, за да имаат со што да се забавуваат. Слатки и грицки кога им е здодевно. Ужинките се задолжителни кога одат каде било, на пат, на игралиште.

Значи, идејата е дека децата ќе направат добар избор ако ги оставиме на мир.

Но, она што, колку што видов, движењето доследно го занемарува, е дека грицките и слатките и брзата храна се полни со засилувачи на вкусот, супстанции кои сериозно го нарушуваат нашето чувство на ситост и глад.

Многу деца нема спонтано да изберат овошје наместо бонбони и нема да престанат да јадат кога ќе се заситат.

Одамна, многу одамна, кога децата јадеа само домашни колачи од мама и баба со џем, мед и овошје, дефинитивно можевме да зборуваме за природното чувство и да имаме доверба дека детето ќе престане да јаде кога ќе се засити и нема да се прејадува ниту со солено ниту со слатки.

Исто како што би можеле да зборуваме за тоа дека детето ќе игра некои игри додека му е забавно и дека ќе престане и нема да претера.

Веќе не можеме да го кажеме тоа за гледањето цртани филмови, на пример. Содржините наменети за деца се напревени за да го задржат детето пред екранот. Детето е практично беспомошно пред содржината на Јутјуб, сето тоа е толку манипулативно направено.

Детето ќе изеде половина чоколадо и ќе гледа во екранот пет часа, а во тоа нема ништо природно или интуитивно.

Значи, како да ги поттикнеме малите деца да се хранат поздраво?
Ќе ви кажам како го правиме тоа во нашата куќа.

Ниту јас, ниту мојот сопруг не сакаме слатки или грицки, така што во најголем дел ги немаме дома. Освен кога ќе донесат гостите, па веднаш ги отвораме и го јадеме со гостите. Тоа е можеби нашата предност во оваа приказна. Децата бараат бонбони кога знаат дека им се достапни. Ако не знаат дека постојат, не ни размислуваат за нив.
Исто е и со цртаните. Ако телевизорот не е вклучен и никој не држи телефон во раката, децата наскоро нема ни да размислуваат за цртани, туку ќе се забавуваат на некој друг начин.

Бидејќи, инспирирана од тие книги за интуитивно јадење, сфатив дека навистина не е во ред да се брка детето по дома и со измама да му се става залак во уста, како што правеа нашите мајки и баби, решив да применам друга стратегија.

Решив да ја направам природната љубопитност на детето мој сојузник!

И така, им кажав дека отсега во нивните чинии ќе има сè што е достапно за ручек тој ден, вклучувајќи месо, салата, ориз и што и да е на менито тој ден. (Секоја чест за мајките кои го прават тоа од самиот почеток! Јас не бев меѓу нив).

Им кажав и дека немаат апсолутно никаква обврска да јадат нешто од тоа ако не сакаат.
Ме погледнаа со неверување, но јас им кажав дека свечено ветувам дека ниту ќе ги терам, ниту ќе ги молам, ниту ќе ги поткупувам да јадат нешто што не сакаат.

Правило број два, за кое не разговарав гласно и го задржав за себе, беше дека исто така нема да им дадам ништо друго да јадат ако не сакаат да јадат од тоа што е во чинијата. Значи, нема повеќе специјални јадења за децата само за да изедат нешто. Ако не го сакаат тоа што е на маса, не мораат. Но, нема замена.

Ми требаа само три дена упорност на ова за да почнат да јадат речиси сè.

Прво ги испитуваа границите. Дали мама навистина го мисли тоа кога вели дека можеме да јадеме само она што го сакаме?

Тогаш им требаше време да сфатат дека навистина нема да добијат ништо за возврат, иако беа гладни. Дека повторно ќе им се понуди истото што останало од ручекот. Клучот е тивката и нежна, но истрајност налик на онаа на мазга.

По околу три-четири дена, ќерката зеде залак грашок, а синот еден шери домат, нешто што дотогаш не сакаа да го јадат. Ги игнорирав советите од книгите за интуитивно јадење, кои велат дека не треба ниту да ги фалите децата кога јадат, ниту да ги критикувате кога не јадат, за да не ја нарушите спонтаноста, туку ракоплескав и викав „Браво мајсторе“. Им честитав на нивната храброст да пробаат нешто ново и ги фалевонака, за да слушнат, пред сите што ги сретнавме тој ден. Тоа им беше доволно следниот ден да пробаат нешто ново од зеленчукот, а задутре нешто друго.
А потоа во следните денови повторно им зготвив од она што веќе го пробаа, за да се навикнат на вкусот.

И така го решивме проблемот со пребирливото јадење во нашата куќа.

Кај децата, пребирливото јадење често се заснова на страв од непознатото. Ако не изгледа вкусно, нема ни да го пробаат. Ако е зелено, многу е веројатно дека нема да го пробаат. Постои една интересна теорија која вели дека еволуцијата (или создавањето, ако сакате) ги направила децата многу почувствителни на горчливиот вкус на зеленчукот за да ги заштити од тоа да изедат некое отровно растение од незнаење, бидејќи немаат искуство со растенијата. Затоа, според оваа теорија, зеленчукот навистина им има погрд вкус на децата и тие го чувствуваат поинтензивно од возрасните.

Но, децата се исто така љубопитни и мали авантуристи и сакаат да бидат пофалени за нивната храброст, дури и ако авантурата е пробување нови јадења. Всушност, единственото нешто што не спречува да ги оставиме да научат сами да јадат е тоа што не можеме да издржиме да не ги нахраниме со било што само за да изедат нешто. И важно е децата да го задржат чувството на глад и ситост и да продолжат да го почитуваат кога ќе пораснат. Во тоа ќе им помогнеме со тоа што нема да ги малтретираме со постојано нудење и со разгалување со специјална храна направена само за нив. Се разбира, треба да има нешто што им се допаѓа на децата на домашното мени! И често си подготвуваме нешто што навистина сакаме да го јадеме. Но, децата се рамноправни членови на семејството и како такви јадат сè што јадат и возрасните во куќата.

Текстот е од ТУКА.