Харвардските научници ги откриваат опасностите од раното поаѓање во училиште

Секој родител знае колку може да значи само една година во развојот на детето. Додека едногодишно дете едвај оди, тешко е да се стаса двегодишно дете. Четиригодишното дете не е мирно ни секунда, секогаш фантазира, секогаш прашува зошто, додека петгодишното дете може да седи и да слуша малку подолго.

Децата не се сменија, но нашите очекувања се променија. Тие сега одат на училиште порано отколку ние порано, а со сите тие градинки што тогаш ги немаше, децата поминуваат многу повеќе време на училиште отколку ние. Од нив се очекува да стекнат одредени знаења многу рано, дури и пред нивните развојни можности да го дозволуваат тоа. Пред 20 години децата одеа на училиште за да научат да читаат и да пишуваат. Денеска се очекува децата да седнат на клупите со азбуката во главите.

И не е само овде така. Пред точно 23 години, истражување во Америка покажало дека 31% од наставниците очекуваат децата да научат да читаат во градинка. А веќе во 2010. година тој процент се искачил на 81. И покрај тоа што неколку студии покажале дека раното принудување на децата да учат букви може да им нанесе повеќе штета отколку корист, очекувањата што им се наметнуваат постојано растат.

И наместо да признаеме дека има проблем во системот, ние ги обвинуваме децата. Денес, децата кои одат на училиште без да знаат да читаат се етикетирани и се чувствуваат како да заостануваат во развојот. Тоа никој не се обидува да го сокрие, на некои дури и отворено им се кажува. Многу е лесно да се означат некои нарушувања и да се препорачаат посети на експерти. Сè само затоа што детето не се вклопува во калапот, што не е исто како другите. На училиште сите мора да бидат исти. Ако не можат да седат мирни, да слушаат внимателно 45 минути, еве ги етикетите – хиперактивен е; има нарушување на вниманието.

Ова е особено забележливо на запад, но ние не сме имуни на слични трендови. И никој не гледа вака на работите: денес децата се сместени во целосно вештачка средина, им се поставуваат еднакви барања (иако е јасно дека не сме сите еднакви), одвоени од семејството во текот на денот многу подолго од претходните генерации, исполнуваат одредени, универзални стандарди. За некои деца тоа е премногу.

Новата студија спроведена и објавена од научници од Харвард потврдува дека проблемот не се децата. Проблем се возрасните кои прерано ги ставаат во клупите. Тие откриле дека децата кои почнуваат на училиште како најмлади во одделението имаат многу поголеми шанси да бидат хиперактивни во одреден момент. Заклучокот од истражувањето е дека децата едноставно не се доволно зрели за она што се бара од нив.

Повторно, на родителите не им требаат истражувачи и научници од Харвард да им кажат дека детето кое штотуку наполнило шест години е на различно ниво на развој од она што наполнило седум.

Како што школувањето станува сè поригидно, организирано, понапорно кон децата, како што им краде се повеќе од детството, така се повеќе им нанесува штета на децата. Многу ученици едноставно не можат да ги исполнат нереалните очекувања во однос на совладувањето на материјалот, а да не зборуваме дека децата кои имаат само четири или пет години во градинка се очекува да можат да седат мирни и секогаш да се однесуваат во согласност со правилата. Ако сакаат да трчаат, да скокаат, да играат, тогаш има проблем.

А бидејќи борбата против системот е залудна работа, советот до родителите е: не ги праќајте децата на училиште порано отколку што е тоа неопходно.