Децата често ја прекинуваат врската со родителите кои имаат три особини

Според истражувањето на Универзитетот Корнел во 2020 година, речиси 27 отсто од возрасните рекле дека неодамна прекинале контакт со член на семејството, а 10 отсто рекле дека станува збор за родител – речиси 7 отсто повеќе во споредба со истражувањето спроведено една деценија претходно.

Како што сложената тема за отуѓувањето и детските трауми стануваат сè повеќе се вклучуваат во главните расправи, овој тренд веројатно ќе продолжи бидејќи возрасните деца поставуваат здрави граници и ги препознаваат траумите со кои се соочувале во текот на нивниот живот.

Иако одлуката на возрасните деца да се прекине врската со родителот е автономна, постојат специфични карактеристики на родителите кои честопати доведуваат до тоа тие да ги замразат.

Овие особини влијаат врз донесувањето одлуки и пресвртница во овие односи.

Според истражувањата, најчести се следните три особини.

Затворени се за нови идеи

Многу токсични родители постојано се во одбранбен став како форма на самозаштита. Наместо да покажат ранливост или да работат на емоционалната интелигенција, тие се затвораат кон своите деца, оставајќи ги нивните потреби незадоволени.

Возрасните деца не решаваат лесно да го прекинат контактот или комуникацијата со своите родители; таа одлука речиси секогаш произлегува од децениски трауми, искуства и огорченост поради незадоволените потреби и токсичноста. Кога родителите се затворени да зборуваат за овие работи или барем да ги поддржуваат своите деца додека ги обработуваат, тие ја жртвуваат целата врска, пишува YourTango.

Тешко им е да комуницираат отворено

Отворената комуникација е клучна за секоја здрава врска, без разлика дали со родител или со романтичен партнер. Не само што помага во решавањето на конфликтот и изразува емпатија за другиот, туку обезбедува здрави патишта за надминување на детската траума, особено за возрасните деца кои сè уште се борат да продолжат напред.

Според едно истражување, децата кои доживеале траума и злоупотреба од страна на нивните родители често имаат потешкотии да развијат здрави стилови на комуникација бидејќи постојано се прилагодувале на потребите на нивните родители во раниот живот.

Со товарот да ја заштитат емоционалната кршливост на нивните родители во текот на растењето, возрасните деца често се чувствуваат обврзани да го сторат истото во зрелоста, потиснувајќи ги своите грижи и чувства за да го „задржат мирот“ во врската.

Кога тој товар станува премногу тежок, особено со стресот од зрелоста, овие возрасни деца стануваат огорчени.

Не почитуваат граници
Како што сугерира книгата Boundaries: Where You End and I Begin на терапевтката Ана Кетрин, не постои начин да се избегне непријатноста што ја носи поставувањето граници, особено во токсичните семејни односи или со нездрав член на семејството.

Сепак, здравите родители ги почитуваат потребите на нивните возрасни деца, без разлика дали се физички или емоционални, додека токсичните родители имаат тенденција да ги оспоруваат овие граници.

На основно ниво, една од главните карактеристики на родителите поради која возрасните деца често се навредуваат е непочитувањето – децата не се чувствувале слушнати, разбрани додека растеле, а тоа непочитување продолжило и во зрелоста. Здравите граници се начин секој да се чувствува поудобно со текот на времето, а ако родителот одбие да ги почитува, со тоа само ги негира потребите на своите деца.