Секое мачеништво има и друга страна… Разговарав со многу возрасни чии мајки беа храбри и силни и сами ги воспитуваа… некои од нив не го ни познаваат својот татко, други немаат никаков или многу лош контакт со него затоа што слушнале за него од устата на жена која била разочарана и која во нивно име одлучила дека таткото не постои…
… Овде лежат предизвиците на самостојното воспитување на децата, не во фактот на отсуство на другиот родител, од која било причина, туку во (не) способноста на жената да ја надрасне својата повреденост и да му дозволи на детето да има татко, кого таа не го сака, често го мрази, го презира, кој ја разочарал, но со кого некогаш била доволно блиска за да добие со него дете…
Не треба да се биде горделив на тој тежок пат, не треба да се труе душата на детето со омраза затоа што последиците се далекусежни, не треба да се гради ограда од бодликава жица околу себе и детето кое го штити вашиот мал свет… без разлика колку ви е тешко и колкав бил вашио отпор, треба на мажот да му се даде шанса да биде татко ако веќе не можел да ви биде партнер…
Секое дете има право на татко, вклучувајќи го и вашето, тоа е биолошка, но и психолошка рамка со слика во која има две фигури, какви и да се…. Знам колку мајки ќе ми се налутат, знам затоа што тоа го гледам секој пат кога ќе се обидам да им го кажам тоа, гледајќи ги последиците врз детето од таквиот нивен став, но токму оваа мерка на одбивање да го слушнете тоа и да го прифатите е мерка за длабочината на повредата што со тоа трајно ја предизвикувате, мерка за длабочината на штетата што му ја нанесувате на детето, а сте го сакале најдоброто…
Ако ова ве налути, вратете се и прочитајте го уште еднаш и бидете многу лути, но слушнете ме таму некаде – таа мерка за вашето неслушање и неможност да излезете од својата повредена кожа, со цел вашето дете да го познава и можеби да го сака оној што вие го мразите е најголем чин на вашата љубов кон детето и голема шанса тоа да биде свој човек, а не ваше продолжение, некој што сакал или не, со својата мала уста ќе го кажува вашиот текст или текстот на вашата мајка која повремено го чувала, но постојано му ја кажувала својата верзија на приказната, дури и ако тоа детето не го барало…
Дали сакате вашиот син да расте со омраза и разочарување во машкиот род, дали ќе му помогне тоа да биде адекватно сексуално идентификуван маж? Дали сакате вашата ќерка да порасне со верување дека сите мажи се лоши и дека си ја оставаат жената, сакате ли со своето зборување да ги предоредите за таква судбина…
Овде започнува разликата помеѓу вистинската љубов кон детето и гордоста за вашето мачеништво, па дури и себичноста, ако сакате… таму, на местото каде што ја надминувате вашата болка и му давате шанса на вашето дете да има различни искуства утре… затоа што болката не ве прави попаметен родител… болката ви го затемнува умот и ви го расипува родителството, не го подобрува, па болката мора да се контролира…
Затоа што воспитувањето здраво дете е многу повеќе од макотрпна борба за егзистенција во која обично сте сами и многу повеќе од родендените на децата каде што сте единствен родител и многу повеќе од тоа што е сѐ на вас толку што би врескале до небо затоа што не сте го зачнале сами, а сами го чувате…
Знам сè, живеам овде со вас и не сум набљудувач од вселената, но сум од ординацијата и ги гледам последиците од тоа што се случува кога нема да направите отстапување и ќе го труете срцето на детето со вашето искуство затоа што „тој не заслужува да има дете“…
Дајте му дозвола на детето само да го запознае, не плашете се како ќе поминете вие во таа проценка… се разбира, тука не мислам на татковците кои ги загрозуваат децата, насилниците, сексуалните, физичките, детето треба да се заштити од нив, мислам на оние со кои сте се разделиле поради ваши причини, како жена и маж.
И немојте утре на детето, кое не е одговорно за неговото раѓање, да му ја испорачате сметката на зловолната жена која жртвувала сè за него, сметката на жртвата која бара задоволување, која не дозволува независност, не дозволува појава на кој било трет во нивната совршена симбиоза, како што некогаш не сте го дозволувале присуството на таткото затоа што има големи шанси ако сте го направиле тоа, да продолжите со уште поголема ревност… и агресивност… и тоа не е чин на љубов.
Сакајте го детето, правете најдобро што можете, знајте дека и ако сте најдобрата мајка на светот – не сте никаков татко затоа што тоа не е исто и не заборавајте, никогаш не заборавајте, да се сакате себеси, но не како жртва, маченик, само како мајка, туку како храбра, отворена, жена задоволна со својот лик во огледалото, која има толку многу љубов кон себе што не се плаши од споредбата со другиот родител и од заминувањето на детето кога ќе ја заврши квалитетно својата работа и ќе му дозволи да ја остави и да има свој живот затоа што не сте го родиле за себе.
„Бродот е безбеден само во пристаништето, но бродот не е направен за пристаништето. Бродот е направен за да плови“.
Преземено од Фејсбук (Татјана Миленковиќ, специјалист по медицинска психологија, доктор по психијатрија)