Дозволувањето на бебето да плаче е спротивно на родителскиот инстинкт

Се појави истражување според кое методот „нека се исплаче и така нека заспие“ е сосема во ред. Проблемот со ова истражување е што е направено на многу мал примерок од само 43 бебиња. Се занимавало и со краткорочните ефекти на методот, не водејќи сметка за сега веќе добро познатите сознанија за начините на кои децата го доживуваат и изразуваат стресот.

На пример, некои деца кои доживуваат екстремно високи нивоа на стрес и трпат физиолошки промени (забрзано чукање на срцето, неправилно дишење) може да се повлечат во себе и да не ги изразуваат своите емоции. Додека да речеме она што некој го теши иако е под стрес, не трпи физиолошки последици.

Долготрајното плачење предизвикува физиолошки промени

Така др. Маргот Сандерленд, низ долгогодишната работа со деца во Центарот за ментално здравје на децата во Лондон, открила дека продолженото плачење кај бебињата предизвикува физиолошки промени. На пример, висок крвен притисок, неправилно чукање на срцето, неправилно дишење, пад на имунолошкиот систем и намалување на лачењето на хормонот за раст. Покрај овие реакции, таа смета дека се развиваат психолошки проблеми кои се манифестираат дури подоцна во животот во форма на неспособност за справување со стресот или неможност да се воспостават емоционални врски. Според неа, прекинот на плачењето не значи дека бебето се смирило, туку дека се случил процес наречен „Протест, очај, отуѓување“. Односно, од гледна точка на бебето тоа значи „зошто да плачам кога никој не ме слуша и никој не се грижи за мене“.
Неонатологот Хауард Чилтон, пак, смета дека бебето во првите месеци од животот мора да воспостави емотивна врска со родителите, да процени колку може да им верува и да сфати колку е посакувано и сакано. Ова е и време кога бебето учи од родителите за новата средина и како да се справи со стресот. Затоа, оставањето на бебето во темна соба да заспие со плачење создава чувство на недоверба и несигурност.

Плачот е синхронизиран со реакцијата на родителите

Педијатарот и експерт за детски развој, др. Харви Карп смета дека на бебињата им треба многу физички контакт и внимание бидејќи тоа е неопходно за нивниот ментален и физички развој. Мозокот допрва треба да помине низ огромен развој и е опремен со основното за преживување, односно рефлексите. Еден од нив е плачењето.

Колку е важен говори и тоа што е синхронизирано со реакциите на родителите. Кога бебето плаче кај родителите срцето почнува да чука побрзо, притисокот се зголемува, дланките се потат и стомакот се стега. Односно, нашите инстинкти се активираат и имаме потреба да ги задоволиме неговите потреби. Затоа е толку тешко да дозволите бебето да плаче затоа што тоа е спротивно на родителските нагони кои ни помагаат да му го обезбедиме на бебето она што му треба.

Важно е да се нагласи дека бебињата никогаш не плачат без причина, туку поради глад, жед, замор, болка, некаква непријатност или страв. Оставањето на бебето да заспие со плачење резултира со исклучително изразен страв од разделба, проблеми со заспивање и спиење. Овие деца развиваат проблеми со емоционалната контрола и проблеми со социјализација на подоцнежна возраст. За да се избегне сето ова и да се развијат здрави семејни односи засновани на разбирање и доверба меѓу родителите и децата, тие треба да се градат од самиот почеток. Понекогаш е тешко и исцрпувачки да се задоволат потребите на бебето, но ако тие се слушаат и ако родителите ги следат нивните инстинкти, нивната нова улога ќе им биде многу полесна.