Инфантилна амнезија: Зошто многу луѓе не се сеќаваат на раното детство?

Првиот несмасен обид за лазење. Првото чувство на цврста храна во устата. Можеби дури и првата прегратка во прегратките на вашата мајка. Можеби не се сеќаваме на сето тоа, но истражувањата сугерираат дека нашиот мозок ги чува овие спомени на безбедно место. Тие се „заклучени во нашите глави“, сугерираат новите студии.
Една нова студија од Тринити колеџот Даблин, која вклучува имунолошки модели на нарушување од спектарот на аутизам кај глувци, откри изненадувачка улога на имунолошкиот систем на мајката во моделот на пристап до сеќавањата на раните животни искуства кај состојбата на детската амнезија.

Инфантилна амнезија

Не само што наодите од новата студија може да ни помогнат да ги разбереме – или дури и да пристапиме – до овие драгоцени моменти, велат истражувачите, тие исто така помагаат да се објасни зошто некои луѓе со аутизам имаат невообичаена способност да се потсетат на настани од времето што повеќето од нас одамна го заборавиле.

„Инфантилната амнезија е веројатно најраспространетата, но недоволно ценета форма на губење на меморијата кај луѓето и цицачите“, вели експертот и истражувач за неврологија на Тринити колеџот во Даблин, д-р Томас Рајан.

„И покрај неговата широка распространетост, малку се знае за биолошките состојби поврзани со овој тип на амнезија и нејзиното влијание врз клетките што ја кодираат секоја меморија. Како општество, претпоставуваме дека заборавот на доенчињата е неизбежен факт на животот, па затоа обрнуваме малку внимание на тоа“, велат експертите.

Нашата ментална автобиографија обично започнува некаде помеѓу вториот и третиот роденден. Не е дека нашиот мозок не е способен да го согледа светот пред оваа возраст. Студиите на стаорци сугерираат дека нашиот мозок е целосно способен да формира спомени, складирајќи ги во нешто што изгледа како невролошка библиотека во форма на структури наречени енграми.

Претпоставувајќи дека едноставно веќе го немаме клучот за трезорите што ги чуваат нашите најрани искуства, на истражувачите им е оставено да ги разгледаат механизмите кои делуваат правејќи ги тие сеќавања недостапни.

Сепак, истражувањата покажуваат дека повремено имало траги од ваков вид на сеќавања. Била спречена инфантилна амнезија кај глувци кои користеле лекови кои таргетираат специфични невротрансмитери, како и временски ограничена употреба на кортикостероиди.

Важноста на имунолошкиот систем

Д-р Рајан и неговиот тим го привлекле вниманието на промените во околината на личноста управувана од имунолошкиот систем на мајката, за кои претходно се сомневаше дека влијаат на појавата на карактеристики поврзани со невролошки состојби, вклучувајќи аутистични нарушувања и шизофренија, сугерирајќи дека имуната активација на мајката може да влијае на механизмите кои се поврзани со инфантилна амнезија.

Користејќи млади и возрасни глувци кои биле условени да се плашат од електричен удар, истражувачите споредиле глувци кои биле потомци на мајки кај кои предизвикале имунолошки одговор во средината од периодот во кој го носеле плодот.

Не само што машките потомци на овие мајки покажале знаци на дефицит во социјалното однесување, слични на оние со аутизам, туку имало и докази дека тие се сеќаваат на страшни и стресни настани многу подолго од глувците од истото легло и глувците од контролната група.

На научниците им се чини дека клучот за процесот е мал имунолошки протеин наречен цитокин IL-17a. Машките глувци родени од мајки на кои им недостасувал тој протеин и понатаму доживувале инфантилна амнезија кога истите имунолошки реакции биле предизвикани за време на бременоста.

Прекинувач за заборав

Не е јасно зошто мозокот на цицачите развива „прекинувач за заборавање“ за нивните најрани моменти во детството, иако сега кога механизмите што го прават тоа се барем делумно откриени, истражувачите се чекор поблиску до разбирање зошто спомените остануваат достапни за некои, а исчезнуваат кај други.

„Се чини дека раниот развој на нашиот мозок влијае на она што го паметиме или забораваме додека се движиме низ детството“, вели неврологот Сара Пауер, главен автор на студијата, која сега е со седиште во Институтот за човечки развој Макс Планк во Германија.

„Сега се надеваме дека ќе истражиме подетално како раниот развој влијае на складирањето и враќањето на сеќавањата од раното детство, што може да има голем број важни импликации и од едукативна и од медицинска перспектива“, се вели во трудот, објавен во списанието Science Advances.