Како порано родителите готвеле и чистеле без помош на телефон за смирување на детето?

Систематските прегледи на децата пред да одат на училиште покажаа поразителен податок дека идните првачиња имаат најмногу проблеми со видот и говорот, а потоа следат проблеми со искривен рбет, рамни стапала и дебелина.

Сето ова, според педијатрите, а не е многу тешко и сами да разбереме, е поврзано со претераното седење на децата пред компјутер, што резултира со искривување на ‘рбетот, видот им е оштетен поради постојано зјапање во екраните на мобилните уреди, немаат потреба да комуницираат, па говорот им е послабо развиен.

Некој ќе рече океј, ништо ново не кажале.

Но, се чини дека свеста дека нашите деца се претвораат во „старци“ кои помалку се движат, помалку зборуваат, се искривуваат како кифли и имаат проблем со дебелината за некои родители не е доволно гласен аларм да ги држат децата подалеку од екранот!

На 7 години гледаат емисии што не се деца, а не знаат да си ги врзат врвките од чевлите или да ги изговорат сите гласови.

За време на викенд едно девојче од 17,5 години спиела преку ден, а навечер играла игри со другарка ѝ и гледала филмови на мобилниот телефон. После четири дена тоа резултирало со конвулзивни напади, изјавила српската докторка Ивана Стефановиќ од белградската Брза помош.

„Имавме деца кои престанаа да излегуваат од собата, а рекордот беше 36 часа во континуитет. Детето изгубило потреба да оди во тоалет, тоа го правело само кога баш морало, со денови не се туширало.

Говорот исчезнал, а детето испуштило некој неартикулиран звук кога мајка му влегла во неговата соба да му донесе сок.

Се изнервирал што таа го прекинала додека ја играл играта и тој фрлил шише по неа. Подоцна момчето излегло од куќата и се упатило кон мостот, каде мајка му го нашла како стои на работ“, изјавил за медиумите психологот Милан Радовановиќ.

Тоа било поттик да го одведат на терапија.

Тинејџерите кои цел ден го поминуваат во игротеки, велат: „Се разбира дека нема да се замарам кога можам да имам супермоќи, да убивам луѓе, да возам автомобили и сѐ што не можам вака. Затоа играм игри“.

Некогаш, супер моќи беа да се искачиш на највисокот дрво на улица и да склопиш некоја куќичка од ќебиња и летви. Супер моќ беше да се прескокнува ластикот подобро од сите девојчиња во училиште.

Да се трча толку вешто и брзо што никој нема да може да ве повлече за маицата.

Супер моќ беше да се скриеш во темнината на најдоброто можно место, за на крајот сите да те бараат.

Децата порано не знаеја што значи да се „досадуваш“, секогаш ни недостасуваа уште пет минути надвор и тешко ни беше да се прибереме дома.

Децата не сакаат да излезат од дома денес. Тие не сакаат да излезат од собата. Не подалеку од масата на која е компјутерот каде што е видео- играта.

Тие со своите навики живеат навистина полошо од постарите, а покрај сите наведени физички симптоми, имаат и низа многу поопасни, психолошки симптоми. Тие стануваат агресивни, нерасположени, депресивни.

Како дојде до тоа?

Секогаш кога пишував за тоа како моето дете има четири години и ниту еднаш во кола, во ресторан, дома не добило таблет во рацете, добивав лавина коментари од родители кои „оправдуваат“ дека на детето треба да му се даде таблет со изјавите: но ќе вреска, но нема да има мир во ресторанот, ќе биде хистеричен во кола, ајде да те видам ти вози така, како да стигнам да направам се дома?!

Па, ако некогаш децата можеа без тоа, можат и денешните деца. Нема разлика меѓу нив, тие се раѓаат чисти како солза. Од родителите зависи во што ќе се претворат и од што ќе станат зависни.

Работата е во тоа да не ги навикнуваш на тоа. Не им нуди таблет како опција. Како смирување. Како забава.

Како скратување на времето. Како помош за себе, затоа што на долги стази си одмагаш себеси и на своето дете.

Можеби сега ќе го смирите, но за неколку години ќе бидете кај психолог на постепена рехабилитација, која може да трае и до две години, во зависност од возраста на детето.

Детето не бара само таблет. Тој не седи само пред голем екран со цртани филмови. Тоа не го одредува времето што го поминува пред екранот.

Чита, па не ми се верува: мајката знае дека детето ѝ е во соба 36 часа, но не реагира, знае дека не се капе, дека не излегува надвор, му носи сок, тоа зборува со неартикулиран говор и фрла шише кон неа.

Па и нашите мајки сакаа да пијат кафе, но не влечеа низ трговските центри во количка и тоа што го видов неодамна, телефонот го држат пред лицето на бебето во количката, а со другата носи кафе додека зборуваше со пријателката.

Јас не осудувам. Секој може да го воспитува своето дете како што сака, ќе се справува сам со последиците од сопствениот избор на воспитување.

Како родителите порано ја средувале куќата и ги завршувале обврските без помош на таблетот за да го смират детето?

Како некогаш пиеле кафе, возеле коли, разговарале? Како се справувале со нас?

Немале можност на ваков начин да ги смират децата. Моравме да смислиме сами како да си го прекратиме времето додека мама да ја испегла облеката, да го зготви ручекот, па правевме монопол, шиевме фустани за куклите, правевме каса од кутија за бонбони, трчавме надвор.

Денес, можноста за „смирување“ на детето со таблети (што последователно доведува до раздразливост) постои и се чини дека се користи без мерка, бидејќи во спротивно не би имале вакви совети.

Решението е децата да бидат поактивни, да трчаат, бидејќи само физичката активност може да ја исправи кичмата. Престојот во природа со што помал контакт со социјалните мрежи и децата многу полесно ќе закрепнат.

Дебелината се поврзува и со рамни стапала, затоа децата треба да јадат поздрава храна, а не брза храна – предупредуваат педијатрите.

Текстот е од ТУКА.