Мојата покојна баба е една од најдобрите луѓе што сум имал можност да ги запознаам во мојот живот. И фала му на Бога за тоа.
Од неа научив повеќе за моралот, хуманоста и животот отколку од кое било училиште што сум го завршил или книга што сум ја прочитал.
Како мало дете бев многу дебел. И моите родители се обидоа да ми помогнат да го решам овој проблем со корегирање на исхраната. Одењето кај баба значеше дека можам да јадам колку сакам и што сакам.
Можеби затоа ја сакам.
Шегата настрана, сега разбирам зошто ги поткопуваше намерите на моите родители да ми помогнат.
Во мојата работа со родителите, многу често слушам дека сите насоки што сум им ги дал, поврзани со екраните, прекумерната заштита, дисциплина, границите и стимулативната работа воопшто, паѓаат во вода кога бабите и дедовците поминуваат време со децата.
И не само што сето тоа паѓа во вода и дека кај нив децата можат да прават што сакаат, туку тоа води кон погубни последици и по развојот на децата и по нивниот однос со родителите.
„Тоа беа различни времиња“, велат тие. Сега тие се повторно различни сигурно. Но..
„Штом почнете да барате лекари – читајте дефектолог/психолог/логопед/ сте го уништиле детето“.
„Сега баба ќе ти каже, да…да. Никој таму нема да ми кажува како треба, па и јас имав деца“.
„Не дозволувајте да ползи по подот, тоа е валкан под.
„Не е важно што мама рече дека не може, еве го твојот телефон“.
„Нека јаде чипс, децата го сакаат тоа.
„Дедо ќе ти купи играчка, другите веќе ти здосадија“.
Она што ќе изградат мајсторите за еден ден, вилата ќе расипе преку ноќ.
Така се чувствувам кога зборувам со родителите.
И мојот став по ова прашање е едноставен.
Да се едуцираат бабите и дедовците е речиси невозможно.
Многу е полесно (колку и да е тешко) да се постави граница во тој однос.
Текстот е од ТУКА.
Неопходно е да се знае кој е родителот и која е неговата улога.
Кој ПРЕДНОСНО ги поставува границите, дисциплинира, го воспитува детето и чии насоки треба да се следат.
Обидете се да одговорите на ова прашање: „Дали ми е поважен менталното здравје на моето дете или ставот на моите родители за мене“. Некако одговорот се наметнува логично.
„Знам дека го сакате најдоброто за моето дете и вашето внуче, но јас одлучувам за ова и за тоа.
Ова не исклучува дека бабите и дедовците секогаш имаат такво влијание. Но, од моето искуство, тие се многу важна алка во градењето на статусот на развојно отстапување.