Кој е резултатот на љубов без дисциплина? Разгалени и презаштитени деца се патологии на новиот пристап во воспитувањето!

​Според познатиот психотерапевт Зоран Миливојевиќ, начинот на кој родителите ги воспитуваат своите деца е директно поврзан со изградбата на психолошките структури и типот на личноста на истите деца. Веќе во првата половина на 20 век, психоанализата на возрасните убедливо покажа дека оние возрасни кои не добивале доволно љубов како деца стануваат невротични личности. Создадени се нови насоки: Мора да покажете љубов кон децата. Не ги трауматизирајте со непокажување на љубовта. НО…

Ако е докажано дека најчестиот резултат на несреќното детство без љубов е несреќниот, невротичен возрасен, зарем тоа не значи дека резултатот од среќното детство ќе биде задоволен и среќен возрасен? Ако непокажувањето љубов води до невроза, зарем не е вистина дека покажувањето љубов води до здрава личност? Поаѓајќи од ваквите претпоставки, за кои дури подоцна ќе сфатиме дека се погрешни, покажувањето љубов е ставено во центарот на воспитниот пристап на „идеологијата на среќното дете“.

Следејќи ги советите за современо воспитување на децата, со цел зачувување и подобрување на менталното здравје на децата, најважно за родителите е како се чувствува нивното дете. За родителот да мисли дека е добар родител, неговото дете мора постојано да се чувствува сакано и среќно. Затоа родителите почнаа да се обидуваат да ги убедат своите деца дека се многу сакани, дозволувајќи им само позитивни искуства. По неколку децении таква практика, почнавме да гледаме дека не е неопходно такво дете да стане среќен возрасен. Со разочарување сфативме дека оваа втора формула – „среќно“ дете, несреќни возрасни – не само што е можна, туку и најверојатна. Вистинската среќа е едно, но да речеме дека во овој случај разгалено дете и презаштитено дете се нови патологии, резултат на новиот пристап.

Првото прераснува во патолошки нарцис, а второто, во пасивно зависна личност.

Разгалените деца и покрај нивната висока интелигенција, прераснуваат во несоцијализирани личности кои не сакаат да пораснат, кои се себични и нарцисоидни, кои слабо ги контролираат своите импулси, се склони на насилство и покрај нивните таленти, немаат работни навики, па затоа се неуспешни и поради тоа остануваат долго време во симбиотската врска со родителите и кога ќе влезат во четвртата или петтата деценија.

За разлика од нив, презаштитените деца се многу пасивни затоа што се сметаат за неспособни, се плашат од светот околу нив, кој го доживуваат како опасно место, поради што се и во симбиоза со родителите или доминантните партнери.

Како љубовта предизвикува пореметување? (Погрешен израз). Љубовта не може да го разгали детето, таа е неопходна, но ја расипува она што често отсуствува во овој пристап, а тоа е дисциплината. Сакајќи постојано да ги усреќуваат сопствените деца, родителите почнаа да избегнуваат да влегуваат во конфликт со нив, станаа попустливи.

Денес научивме дека на децата им треба љубов и дисциплина подеднакво. Врз основа на знаењето дека е сакано, детето гради позитивна слика за себе, разбира дека е важно човечко суштество. Дисциплинирањето е она што овозможува социјализација и развивање на различни работни навики, почитување на забраните и границите.

Дисциплинирањето подразбира конфликт помеѓу желбата на детето и волјата на родителот. Ова е всушност неизбежниот конфликт помеѓу биологијата и социологијата. Бидејќи целта на родителот е да го социјализира детето, тој е оној кој треба да надвладее во овој конфликт. Попустливото воспитување покажа колку е погубно за развојот на личноста на детето и за неговата возрасна судбина.

Ние родителите треба да се потсетиме дека нашата главна задача е да ги подготвиме нашите деца за самостоен живот во човечкото општество, за да си ја најдат сопствената среќа, а не постојано да ги правиме среќни. Ако постојано сме одговорни за нивната среќа, тогаш на крајот тие не сакаат да пораснат и да прифатат одговорност.