Mојата ќерка има Даунов синдром – ова се 5 животни лекции што ги научив со неа

Секоја мајка ќе каже дека нејзиното дете е посебно. И тоа е вистина – секој човек е приказна за себе и секој е посебен.

Навистина, понекогаш денешните родители претеруваат со потенцирање на ‘посебноста’ и очекуваат секој така да се однесува со нивното дете, но тоа не е темата овде.

Факт е дека секое дете нè учи на некои нови лекции, на некои нови работи кои претходно не сме ги знаеле или виделе.

Учиме посебни лекции од децата со попреченост.

Ова се најтешките и најубавите, најнесебичните лекции.

И секое дете со потешкотии има некоја друга лекција, различен вид лекција за своите родители.

Но, секој што има какво било искуство со тоа ќе го каже истото – децата со Даунов синдром се, да употребиме малку детски израз, најпосебни.

Мајката Кери Мекларен на Today.com го споделила своето искуство со Дауновиот синдром, односно за тоа што ја научил животот со нејзината ќерка Моли, која има Даунов синдром.

Кога се родила, прогнозите за Моли не биле добри, баш како што и обично слушаат родителите на децата со овој синдром.

Лекарите им рекле дека можеби нема да оди, да зборува, да се храни или да води „нормален“ живот.

На 14-годишна возраст, Моли и нејзините родители им докажале на сите дека грешат.

Затоа мајката Кери решила да сподели какви лекции научила од животот со Моли, која има Даунов синдром.

Еве ги нејзините 5 лекции:

Забавете и уживајте во моментите
На Моли понекогаш ѝ треба подолго време за да заврши одредени задачи (како јадење оброк), па научивме да го успориме темпото и да уживаме заедно.

Ова значи дека поминуваме повеќе време заедно како семејство чекајќи сите да го завршат својот оброк.

Кога нашето семејство оди на пат, на Моли понекогаш ѝ треба пауза од пешачењето, па сите застануваме и уживаме во пејзажот.

Ако ситуацијата стане малку „премногу“ за Моли, правиме пауза и уживаме во некое тивко катче. Постојано не потсетува дека нема потреба од брзање или претерување. Ги негуваме овие моменти.

Секогаш поздравете

Открив дека луѓето имаат тенденција да бидат претпазливи кога треба или кога сакаат да му пријдат на некој што има поинакви способности од нив.

Така, кога гледам други деца или возрасни како гледаат во нас или ја избегнуваат Моли, секогаш го кршам мразот со брз поздрав.

Кога Моли или јас се поздравуваме, тоа секогаш го крши мразот и им олеснува на сите да се приближат. Најчесто сè завршува со пријатен разговор со овие луѓе.

Земајте ги бројките со доза на сомнеж

На почетокот на животот на Моли, избрав да ги игнорирам бројките – резултатите од тестовите и мерењата, кои не можат да ми кажат многу за мојата ќерка.

Решив да се фокусирам на тоа да се осигурам дека таа напредува.

Не можам да ја споредувам со други деца бидејќи не е како другите деца!

Уште кога Моли тргнала на училиште, резултатите од тестовите биле постојан потсетник дека таа не е типичен ученик.

Моли заостанува зад невротипичните деца на нејзина возраст и јас го разбирам тоа затоа што живееме со тоа секој ден.

Не ми требаат бројки за да ме потсетат на тоа. Јас сум нејзината мајка и мојата главна грижа е да е среќна, успешна и да ѝ се даваат истите можности да блесне како и на другите деца на нејзина возраст.

Малите нешта значат толку многу
Непријатен материјал или етикети на облеката?

Тие не ми значат многу, но можно е Моли многу да страда поради тоа.

Порано, никогаш не би ми паднало на памет да сечам етикети од задната страна на кошулите или панталоните. Сега тоа е првото нешто што го правам кога купувам нешто.

Моли сака виолетова боја. Сите нејзини училишни прибори се виолетови – чанта за книги, шише со вода, футрола за моливи, папки – сè.

На површината, тоа е затоа што виолетовата е нејзината омилена боја, но во реалноста ѝ помага да знае дека сè виолетово е „нејзино“.

Така, кога купувам за Моли, купувам виолетови работи. Малите нешта ѝ значат многу.

Таа е типично дете
Како и секој родител, лесно се фаќам во тоа дека правам сè за моите деца.

Сепак, научив дека Моли може да биде независна и способна сама да ги прави работите.

Во нашата куќа, ја третираме Моли исто како и нејзината постара сестра.

Таа има обврски дома, сама избира облека за училиште, одлучува кои воннаставни активности би ги сакала (а кои не) и помага во донесувањето на семејните одлуки. Ништо не ја спречува да биде вклучена и во нашата куќа нема посебен третман!

Дали ви се допаѓаат овие лекции?

Тие треба да бидат усвоени од сите родители, без разлика дали нивното дете е невротипично или има некои тешкотии. Ова се вредни лекции кои можат само да го подобрат животот на семејството – секое семејство. А тие се особено лесно ги учат семејства кои имаат дете со Даунов синдром.

Тоа не е статистика, не е факт, туку едноставно впечаток што го оставаат таквите семејства.

Како што вели мајката Кери:
„Дауновиот синдром не ја дефинира Моли или нашето семејство.

Дауновиот синдром е дел од нашите животи во последните 14 години и нашите животи можеби се малку поинакви отколку што очекувавме, но ние сме толку горди на Моли и вредните лекции што поради нејзината дијагноза ги научи нашето семејство. Сето тоа не направи подобри“.