По многу истражувања, сфативме дека изборот на децата да цимолат е всушност доста фасцинантен. Една неодамнешна статија во Њујорк Тајмс го објаснува цимолењето како однесување на детето кое е толку вообичаено и универзално во различни култури. Имено, тоа е механизам кој децата го користат за да го привлечат вниманието на своите родители…за што пократко време.
Истражувањата покажуваат и дека, кога станува збор за можноста за вокализација, тоа е најнепријатниот избор на нашите деца. Студијата објавена од Американското психолошко здружение покажало дека учесниците кои биле принудени да слушаат цимолење правеле повеќе грешки и биле помалку продуктивни; тие исто така откриле дека цимолењето им пречи многу повеќе отколку звуците на типично бебешко плачење.
Значи, сигурно веќе сте се запрашале, кој е најдобриот начин да го натерате детето да престане веднаш штом ќе започне? Во една неодамнешна епизода од подкастот Raising Good Humans, чиј домаќин беше Др. Ализа Пресман, развоен психолог и ко-основач на Центарот за родители Mount Sinai, вели дека првиот чекор е длабоко да вдишете.
„Цимолењето не е штетно, само е досадно“, вели др. Пресман. Нејзиниот совет е да застанете, да вдишете, а потоа да се спуштите до висината на очите на вашето дете и да кажете: „Навистина сакам да разберам што сакаш да кажеш, но тешко ми е да те разберам кога цимолиш. Може ли да пробаш да ми го кажеш тоа уште еднаш со твојот вистински глас?
Причината зошто ова функционира е затоа што прво ја признавате непријатноста на вашето дете; ја гледате неговата потреба за вашето внимание и се ставате на располагање. Исто така, тоа е сосема спротивно од типичната реакција на родителите на цимолењето, а тоа е викање или говор на телото кои покажуваат колку се чувствувате лути, нервозни и иритирани. (Таа реакција е сосема природна, но исто така го поттикнува детето да продолжи да цимоли).
Една мајка решила да ги испроба советите на Др. Пресман на својот син. Една вечер, кога неговите зборови станаа (многу) нагласени со висок тон и нестрпливо испеани додека се обидував да подготвам вечера, застанав и реков: „Навистина сакам да разберам што ти треба од мене, но дали можеш да го повториш тоа со твојот вистински глас?“ Застана, а потоа малку срамежливо рече: „Сакам да си играш со мене, мамо“. Се разбира, барањата за време на вечерта сè уште постоеја, но јас се гордеев со него затоа што смирено ги истакна своите потреби. Дали ќе функционира ова секој пат? Најверојатно не. Но, навистина вреди да се проба!“