Дали и вие типкате наместо да се јавите? Во кој момент почнавме да се плашиме од контакт со другите?

Некогаш, не толку одамна, со часови висевме на телефон за да му прераскажеме некому нешто. Денес стискаш порака, осумстотини емотикони и GIF-ови и работата е решена?

217

Веќе некое време забележувам еден тренд кој дури и како шега се прошири на социјалните мрежи, а тоа е одбивноста кон телефонските повици. Денес е многу непопуларен феномен, некој да ви се јави на телефон покрај сите чуда од пораки, мејлови и чет. Сѐ може да се реши така, тоа е објаснувањето.

Добро, некои од деловните работи, ако не и сите, најчесто и се решаваат преку пишани трагови, но што е со оние кои негуваат други односи, понекогаш дури и на далечина во истиот град? Зошто телефонските повици одеднаш станаа трагедија, а типкањето пораки со часови, не?

Налудничаво типкање

Некогаш, не така одамна, со часови висевме на телефон за некому нешто да му кажеме или конечно да го слушнеме, да му честитаме родендени, раѓања, бракови, нови работни места и селење. Денес стискаш порака, осумстотини емотикони и GIF-ови и работата е решена?

Сакам да слушнам нечиј глас, се разбира не секогаш и не од сите луѓе што ги познавам, но сакам да ги слушам најблиските луѓе. Сакам да разговараме како сме на кафе без мобилен или како порано на клупа во парк. Тие неколку минути, половина час, час да си ги посветиме еден на друг, а не да праќаме пораки за додека другиот да одговори, да испратиме уште десет на други адреси, скроламе малку на Инстаграм, купуваме чевли, праќаме деловен мејл. а потоа се враќаме на тој ладен разговор со пораки, целосно нефокусирани на разговорот и личноста со која се допишуваме.

Уште полошо е ако ситуацијата или темата на разговор е сериозна, а често истите тие пораки, и покрај емотиконите, се извор на недоразбирање.

Пораките си дале душа за недоразбирања, погрешни реакции и толкувања затоа што не сме посветени или сме премногу, па се анализира она што речиси никогаш не би се случило со обичен повик и боја на гласот. Како и да е, модерното време и светот избираат бескрајно лудо типкање до недоглед, она seen е веќе прифатливо дури и кога тоа ти го сервира сопствениот родител затоа што, ете, работи и има други обврски или едноставно не чита пораки.

Неколку луѓе со кои си праќам гласовни пораки ми даваат малку утеха во последно време бидејќи се пократки и повторно се слуша нечиј глас и сѐ станува појасно. Меѓутоа, кога ќе видам дека некој мој ми се јавува, ако можам да одговорам, одговарам и навистина уживам во таа близина, дури и ако муабетот е за тоа што има во некоја продавница на акција или што треба да се направи утре на лекар или во банка.

Губење на контактите
Последниве месеци поминував часови на телефон со некои од моите најблиски луѓе и тие часови беа и секогаш ќе бидат пред секоја порака. Кога, на пример, мојот 83-годишен дедо (кој праќа пораки и на WhatsApp) ми се јавува среде работа, одговарам од неколку причини. Ја прекинувам мојата работа и сѐ друго, затоа што не знам дали нешто се случило или тој само сака да ме слушне, од почит кон него и неговите години и едноставно затоа што, додека е тука со нас, сакам да го слушнам дури и ако сака да ми каже истата приказна што веќе сум ја слушнала.

Верувам дека телефонските разговори денес се избегнуваат не поради губење време (бидејќи типкањето може да биде многу долго, а понекогаш се доволни две минути разговор) туку поради губење на контакт и со другите и со самите нас.

Не сум експерт, не ни барав конкретни податоци за ваква теза, но прилично сум сигурна дека луѓето не се во контакт со себе и затоа бегаат. Сигурна сум дека се полниме со непотребни работи, материјални и дигитални, за да не работиме на она што е важно, а тоа сме ние самите и како се чувствуваме во општеството.

Човекот е општествено суштество, дури и кога е најголемиот интроверт и ксенофоб, тој не може да опстане без другите. Да се ​​биде сам и без контакт со други, дури и со само еден човек покрај себе, не е здраво ниту психички ниту физички, а за тоа може да се најдат бројни студии, а отуѓувањето што се случи со корона вирусот само го потврди тоа. Повторно, по короната сè уште се оддалечуваме, иако за момент се приближивме по олеснувањето на мерките.

Дури и да сме сосема сами, нема никој до нас, ни случајно, ни по избор, контактот што никогаш не смееме да го изгубиме е оној со нас самите, бидејќи токму тој контакт не принудува на контакт со другите и ни отвора пат до други можности.

Секогаш сум за повик, а не за бесцелна и поврзана со недоразбирања преписка, дури и кога станува збор за работа. Вие одлучувате што преферирате, но бидете свесни дека понекогаш повик е токму тоа, телефонски повик кој може да ви го направи денот многу подобар.

До следниот пат, повикајте некој ваш, разговарајте, слушнете се и себеси и другиот и уживајте во контактот.

Текстот е од ТУКА.

Повеќе