За два дена исчезнаа три момчиња: Фотографиите на тројцата врсници се наоѓаат во хрватскиот регистар на исчезнати лица

Според Националниот регистар на исчезнати лица, во Хрватска за само два дена исчезнале три момчиња, сите родени во 2009 година. Иван исчезнал на 7 јануари во Загреб, Лукас на 8 јануари во Риека, а Патрик на 8 јануари во Загреб.
Иван Шнајдар (2009) исчезнал на 7 јануари, кога се оддалечил од својата адреса во Загреб, на Брезовичка цеста. Момчето е високо 162 сантиметри, има кафена коса и сини очи. Во моментот на неговото исчезнување тој носел спортски панталони и бела маица.
Лукас Кираљ Јеремиќ, роден во Пула во 2009 година, исчезнал еден ден подоцна, на 8 јануари, во Риека, каде што има пријавено живеалиште.
Момчето Патрик Гек (2009) исчезнало на 8 јануари во Загреб. Според Националниот регистар на исчезнати лица, момчето се оддалечило од адресата. Има пријавено престој во Загреб, додека живеалиштето му е во Дубровник. Во описот стои дека е висок 175 сантиметри, со кафена коса и кафени очи и средна градба. Во моментот на неговото исчезнување, носел црни панталони, портокалова дуксерка со качулка, црна јакна и патики.

Медиумите пишуваат дека има сѐ повеќе и повеќе киднапирања на деца, но дека во 99% од случаите, децата доброволно одат со странци.
„Во денешното општество, зголемувањето на киднапирањата на деца е сè позагрижувачко, а децата често се чини дека се лесни мети за манипулација и злоупотреба. Шокантно, во речиси 99% од случаите, децата доброволно заминуваат со непознати лица. Овие неверојатни податоци предизвикуваат сериозна загриженост и бараат подлабоко разбирање со цел подобро да се заштитат најранливите членови на нашето општество“, пишува arz.hr.

Предизвик за безбедностa на децата
Киднапирањата на деца претставуваат сериозна закана за безбедноста на семејството, заедницата и општеството како целина. Експертите предупредуваат на растечкиот тренд на манипулирање со децата преку различни форми на заведување. Оваа закана е особено алармантна со оглед на фактот дека децата, главно поради нивната наивност, често стануваат плен на софистицирани техники на заведување.

Различни методи на заведување
Најчесто користените методи за заведување деца вклучуваат психолошки трикови, виртуелни платформи, лажни идентитети и ветувања кои на детето му изгледаат примамливи. Експертите за безбедност на децата предупредуваат на потребата родителите, наставниците и децата да бидат свесни за овие опасности со цел да се спречи децата лесно да паднат во замките на предаторите.

Иако се вели дека киднаперите користат трикови за да ги намамат децата, важно е да се разбере дека киднапирањата имаат многу форми. Киднапирањата не се секогаш насилни; тие често се појавуваат затоа што децата доброволно се согласуваат на примамливи понуди или лажни ветувања.
Киднапирањата на деца се сериозна закана што не може да се игнорира. Возрасните, вклучувајќи ги родителите, наставниците и другите старатели, мора да работат заедно за да ја подигнат свеста и да спроведат превентивни мерки за намалување на оваа сериозна закана.

Како „ветувањата за слатки“ водат до доброволно заминување со непознати

Доброволното заминување со странци е алармантна статистика која бара итно внимание на родителите, воспитувачите и целата заедница. Една од најчестите тактики што се користи за намамување на децата во опасност е ветувањето за слатки.

Навидум невина понуда „Имам слатки за тебе, дали сакаш?“, може да биде фатална. Децата се природно посклони да им веруваат на возрасните и тешко се спротивставуваат на искушението на слатките, што им олеснува на предаторите да ги намамат во нивното возило или на некое затскриено место. Овој тип на манипулација е особено опасен бидејќи децата често не се свесни за ризиците што ги прифаќаат. Важно е децата да се едуцираат за опасностите кои доаѓаат од странци, но и за тоа како да препознаваат потенцијално опасни ситуации.

Родителите и старателите треба да разговараат со децата за важноста од одбивање понуди од непознати луѓе, без разлика колку тоа може да изгледа примамливо. Покрај разговорот и едукацијата, неопходно е да се воспостават јасни правила за интеракција со непознати лица. Децата треба да знаат никогаш да не прифаќаат ништо од странци, да не влегуваат во нивните возила или да ги следат, без оглед на изговорите што странецот може да ги понуди. Исто така, важно е да ги научите децата дека е во ред да се каже „не“ и дека секогаш треба да бараат помош кога се чувствуваат загрозени. Во контекст на зголемениот број на киднапирања, клучно е ова прашање редовно да се решава во семејната и образовната средина.

Превенцијата е клучна, а тоа вклучува подигање на свеста за тоа како се случуваат киднапирањата. Повторувањето на пораката дека „Има се повеќе киднапирања на деца, а тоа се реченици кои се користат за нивно примамување. Во 99% од случаите, децата доброволно одат со странци.“ може да помогне да се подигне свеста и да се заштитат најмладите членови на нашето општество.

Во контекст на загрижувачкиот тренд на се повеќе киднапирања на деца, особено е опасна лагата „Твоите родители ме пратија да те земам“. Оваа реченица ја искористува довербата што детето ја има во авторитетни личности како што се родителите и старателите. Децата се учат да слушаат инструкции од возрасните, особено кога се чини дека доаѓаат од некој кој е во контакт со нивното семејство. Оваа форма на манипулација може да биде крајно убедлива, бидејќи сторителите често користат детали што можеби ги научиле за семејството или детето за да ја направат нивната приказна поверодостојна. Затоа е клучно да ги научите децата никогаш да не излегуваат со некој што не го познаваат, дури и ако тоа лице тврди дека има дозвола од нивните родители. Родителите треба да воспостават „шифриран збор“ со децата, кој треба да го знаат само мал круг луѓе.

Ако лицето кое му приоѓа на детето не го знае кодниот збор, детето треба да знае дека веднаш треба да побара помош и да се оддалечи од личноста. Покрај тоа, важно е да им се нагласи на децата дека возрасните не треба да бараат помош од децата. Ако навистина им треба помош, треба да се обратат кај друг возрасен. Учењето за овие граници може да им помогне на децата да препознаат кога се во потенцијално опасна ситуација. Со оглед на тоа дека во 99% од случаите децата доброволно заминуваат со непознати лица, важно е постојано да се повторуваат и нагласуваат овие пораки и правила на однесување.

Континуираната едукација и отворената комуникација меѓу родителите и децата е клучна за спречување на овие страшни настани.